“Τα νησιά μας μοιάζουν να βρίσκονται σε μηχανή του χρόνου”

09/08/2020 19:37

Πως θα ‘ταν άραγε να μπαίναμε σε μία μηχανή του χρόνου και να γυρνάγαμε πίσω στο 1950 σ’ αυτή την Ελλάδα που γνωρίσαμε οι περισσότεροι μέσα από τις ελληνικές ταινίες της Αλίκης, της Τζένης, του Ανδρέα, του Δημήτρη, του Αλέκου και του Κώστα Βουτσά που τόσο πρόσφατα χάσαμε….

Ε, λοιπόν η πανδημία του κορωνοϊού φρόντισε να μην χρειαστούμε μία εφεύρεση σε στυλ «μηχανής του χρόνου». Έγινε η ίδια η πανδημία κατά έναν τρόπο, μηχανή του χρόνου που μας γυρίζει πίσω σε εποχές που τότε δεν είχαμε καν γεννηθεί εμείς οι τριαντάρηδες, οι σαραντάρηδες, οι πενηντάρηδες του 2020.

Φέτος, λοιπόν σε αυτό το πρωτόγνωρο και παράξενο καλοκαίρι είδαμε σκηνές που θα περιμέναμε να δούμε μόνο σε ταινία και κάποια νησιά έγιναν εξωτικοι προορισμοί που θυμίζουν Μαλδίβες (χωρίς κόσμο) χάνοντας όλα εκείνα τα ελαττώματα που είχαν φορτωθεί τα τελευταία χρόνια από την πολυκοσμία, από τον θόρυβο, από τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους οι ορδές των τουριστών και αναδεικνύοντας με ένα μοναδικό τρόπο την φυσική τους Καλλονή αλλά και το εναλλακτικό τους πρόσωπο.

Ανάμεσα στα νησιά αυτά που έγιναν ειδυλλιακοί προορισμοί -πάντοτε ήταν αγαπημένοι καλοκαιρινοί προορισμοι αλλά φέτος «ντύθηκαν» με μία αύρα σχεδον απόκοσμη είναι τα Κουφονήσια, η μάλλον το πάνω Κουφονήσι.

Το Κουφονήσι φέτος φόρεσε μια φορεσιά που μας γυρίζει πίσω στο 1950 και στις ταινίες του Σακελλαρίου και της Φίνος Φιλμ.
Οι μαγικες του παραλίες, το Πόρι, η Ιταλίδα, ο Φοίνικας, δεν κατακλύζονται απο ορδές τουριστών απο κάθε σημείο του πλανήτη….
Μια σκηνή εδώ, μια πολύχρωμη ομπρέλα πιο εκεί, μια ψάθα πιο κάτω, ελάχιστοι λουόμενοι πανω στην ξανθή ψιλή άμμο, θυμίζουν τα φωτογραφικά καρέ απο την ταινία «Μανταλένα» που γυρίστηκε στην δεκαετία του ’60 στην Αντίπαρο, και απο το θρυλικό «Εκείνο το καλοκαίρι» με τον αειθαλή Λάκη Κομνηνό.

Τα ασπρισμένα σοκάκια της μικρής χώρας γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια περιμένουν το πρωί και το απόγευμα τους λιγότερους, αλλα εκλεκτούς επισκέπτες και για πρώτη φορα μετά από χρόνια, δεν χρειάζεται να περιμένεις έξω απο τις ταβέρνες να βρεις τραπέζι ούτε χρειάζεται να κάθεσαι υπομονετικά στις αυλές των πρωινάδικων, πίσω απο τις καλαμωτές που κρατούν δροσιά, μεχρι να φύγει μια παρέα για να καθίσεις….

Πας όπου θες, δεν έχει αναμονές ούτε πρόγραμμα η ζωή. Χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα από όποιο σημείο του νησιού κι αν βρίσκεσαι, άλλωστε το Κουφονήσι είναι επίπεδο, σαν ένα μεγάλο pancake καταμεσής του Αιγαίου.

Κι όταν φεύγω από αυτό το μικρό χαμένο παράδεισο του Αιγαίου έχω την εικόνα του στα μάτια μου, λουσμένη σε μπλε φως και στο μυαλό μου ηχεί η μουσική απο το θρυλικό τραγούδι της Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, «The Windmills of your Mind», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1969. χρόνου
Κι αυτό από το παρελθόν, όπως και τόσες αλλες εικόνες γύρω μας στα coronavirus-free νησιά μας, που φέτος προσαρμόστηκαν στις ανάγκες αυτού του καλοκαιριού κι εγιναν τόποι λησμονιάς και χαλάρωσης για Έλληνες και ξένους τουρίστες.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργου τουρισμού Χάρη Θεοχάρη, τον Ιούλιο υποδεχτήκαμε στην Ελλάδα 1,4 εκατομμύρια τουρίστες, αριθμός μικρός σε σύγκριση με αλλες χρονιές αλλα απροσδόκητα ευχάριστος, μπροστά σε αυτό που περιμέναμε.
Ρωτώ την φίλη μου την Αλίνα, απο το Κουφονήσι, που μαζί με τον άντρα της Θοδωρή, είναι ιδιοκτήτες τοπικής επιχείρησης, πώς πάει η φετινή σεζόν.

«Πάει καλύτερα απο οσο περιμέναμε» μου λέει. «Το νησί έχει μία μαγική αύρα, η έλλειψη της πολυκοσμίας το κάνει ακόμα πιο εξωτικό κι έχουμε τόσο τουρισμό όσο θα θέλαμε.
Είναι μικρός ο τόπος, περιορισμένα τα δωμάτια και περιορισμένες οι απώλειες.»
Σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει η Αλίνα. Τα λόγια της επιβεβαιώνονται δια της ατόπου απαγωγής- της πιο γνωστής μαθηματικής μεθόδου- αρκεί να συλλογιστείτε το γνωστό απόφθεγμα «μεγάλα καράβια- μεγάλες φουρτούνες».