PLUS
Τα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων ολοένα και πληθαίνουν. Μαχαιρώματα, μπουνιές και κλωτσιές. Παιδιά που μαζεύονται σε απόμερα ή και προκλητικά εμφανή σημεία για να μπουν μεταξύ τους σε ένα επικίνδυνο «παιχνίδι» υπεροχής, το οποίο όπως φαίνεται μόνο πλάκα δεν έχει. Ξυλοδαρμοί και βίντεο που απαθανατίζουν αυτές τις στιγμές, ανεξέλεγκτα βίαιες συμπεριφορές. Το νέο τρομακτικό παιχνίδι στα παιδιά και στους εφήβους.
Στα βόρεια προάστια γονείς κάνουν νυχτερινές περιπολίες θεωρώντας ότι τα παιδιά τους κινδυνεύουν από συνομηλίκους τους, κλέφτες, βιαστές και τραμπούκους.
Και αναρωτιέται κανείς τι φταίει.
Φταίει η αποδυνάμωση του μοντέλου της οικογένειας, φταίει η απόσυρση των εκπαιδευτικών από τον ελεγκτικό ρόλο τους στο σχολείο, φταίει η γενικευμένη αίσθηση ανομίας που δυσκολεύει την οριοθέτηση των κανόνων συμπεριφοράς, η οικονομική, υγειονομική, κλιματική, μεταναστευτική κρίση που καθορίζει τον ψυχισμό των παιδιών τα οποία μεγαλώνουν με μόνη βεβαιότητα την αβεβαιότητα; Μπορεί να φταίνε πολλά, μπορεί και όλα μαζί.
Αυτό όμως που κυρίως φταίει είναι πως οι διαπιστώσεις και οι ερμηνείες χωρίς πράξεις δεν αρκούν για την αντιμετώπιση αυτού του περίπλοκου κοινωνικού φαινομένου που αποκτά πλέον δραματικές διαστάσεις. Φταίει κυρίως η αδυναμία εκπόνησης ενός εθνικού σχεδίου για την εξάλειψη της βίας των ανηλίκων με τη συμμετοχή της επιστημονικής κοινότητας και της κοινωνίας των πολιτών, με υιοθέτηση καλών πρακτικών, με ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Φταίει που καιρό τώρα, από την αρχή ακόμη του προβλήματος, δεν στηρίξαμε τα θύματα, δεν καθοδηγήσαμε τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς, δεν κάναμε ό,τι είναι δυνατόν να πείσουμε τους θύτες ότι ο δρόμος της βίας είναι και επικίνδυνος και αδιέξοδος.
