Τα σχέδια των προσφύγων μετά τη λήξη του Ραμαζανιού

Από την Αριστέα Πρωτονοταρίου

Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά τουλάχιστον πέντε μήνες βρίσκονται στην Ελλάδα πρόσφυγες και μετανάστες με χώρα καταγωγής το Αβγανιστάν, το Ιράν και την Συρία. Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα φαίνονται δυσκολότερα και οι ελπίδες των ανθρώπων οτι τα σύνορα θα ανοίξουν, πάνε περίπατο. Φυσικά, για τους περισσότερους η αναμονή μέχρι την μέρα της «σωτηρίας», δεν είναι λύση.

Σύμφωνα με πληροφορίες απο τους ίδιους τους πρόσφυγες, μετά το πέρας της μεγάλης μουσουλμανικής νηστείας, το Ραμαζάνι, στις 6 Ιουλίου, μεγάλη μερίδα ανθρώπων έχει αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Αποφασισμένοι να φύγουν απο τον ελλαδικό χώρο, σχεδιάζουν να ταξιδέψουν περπατώντας μέχρι την Γερμανία, μέσα απο δάση και βουνά. Οι τσάντες τους, γεμάτες χυμό, κέϊκ και νερό για να παίρνουν δυνάμεις.
Και τα σύνορα; Με ποιό τρόπο θα τα περάσουν, θα σκεφτεί κανείς. Το σχέδιο τους φαίνεται να τα έχει προβλέψει όλα και δείχνουν πολύ σίγουροι γι’αυτό. Την πρώτη εβδομάδα θα επιχειρήσει το ταξίδι αυτό μια ομάδα 10 ατόμων και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν κι άλλες ολιγομελείς ομάδες.
Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε οτι πίσω απ’όλα αυτά δεν υπάρχουν οι γνωστοί-άγνωστοι διακινητές οι οποίοι συνηθίζουν να εμπορεύονται τις ελπίδες των ανθρώπων και για 300 ευρώ, το λιγότερο, τους παρέχουν πλαστά διαβατήρια χωρίς να τους εγγυώνται οτι θα καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Το μεγάλο προσχεδιασμένο αυτό ταξίδι που ξεκινάει απο την Ελλάδα, συνεχίζει στην Π.Γ.Δ.Μ., Σερβία, Ουγγαρία, Αυστρία με κατάληξη στην Γερμανία οπου και αυτός είναι ο τελικός σταθμός για τους περισσότερους.

Άραγε πόσες να είναι οι πιθανότητες να τα καταφέρουν; Και έστω οτι τα φιλόδοξα σχέδια τους πιάνουν τόπο. Για πόσο θα μπορούν να κυκλοφορούν στους δρόμους της Γερμανίας χωρίς κανείς να ελέγξει τα χαρτιά τους ; Όταν οι Αρχές αντιληφθούν οτι προέρχονται απο κέντρο φιλοξενίας της Ελλάδας, στην καλύτερη περίπτωση θα τους στείλουν πίσω.
Και μετά απο όλα αυτά άραγε άξιζε τον κόπο, τον ιδρώτα, την κούραση και το χρήμα για να προσπαθήσουν; Ίσως και να τα άξιζε, ίσως να τα καταφέρουν.

Κανείς δεν μπορεί να μιλά πια με βεβαιότητα για το προσφυγικό.