PLUS
Την περασμένη Κυριακή σχεδόν 8.000.000 Ιταλοί ψήφισαν τη φλόγα της τρίχρωμης σημαίας, το φασιστικό σύμβολο, τη φλόγα που καίει στον τάφο του Μουσολίνι, δίνοντας το δικαίωμα για πρώτη φορά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Μουσολίνι σε ένα μεταφασιστικό κόμμα με ακραία ρητορική να βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας.
Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
Παραμένοντας στην αντιπολίτευση, απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η μία την άλλη μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2018, το κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας (Fratelli d’Italia, FdI) επιβλήθηκε ως η βασική εναλλακτική και είδε το ποσοστό του να απογειώνεται από το 4,3% πριν από τέσσερα χρόνια σχεδόν στο ένα τέταρτο των ψήφων σήμερα (περί το 26%).
Για ποιον λόγο όμως κέρδισε η ακροδεξιά στην Ιταλία; Για όσους πιστεύουν ότι μια Κυριακή σηκώθηκαν οι Ιταλοί, κοίταξαν το κάδρο με τον Μουσολίνι και μετά ψήφισαν την Τζόρτζια Μελόνι, κάνουν λάθος.
Εξάλλου ο Μουσολίνι είναι τόσο μακριά και τόσο άγνωστος στις νεότερες γενιές, που είναι αμφίβολο αν υπάρχουν ακόμη -εν ζωή- κάποιοι νοσταλγοί της «Πορείας προς τη Ρώμη» (Marcia su Roma), που ονομάστηκε η πορεία που έκαναν οι μελανοχίτωνες του Μπενίτο Μουσολίνι προς την πρωτεύουσα της Ιταλίας, Ρώμη, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία.
Μια εξήγηση είναι πως το κόμμα της Μελόνι δεν συμμετείχε ποτέ σε κυβέρνηση συνασπισμού, συνεπώς θεωρείται άφθαρτο από την εξουσία και ύστατη καταφυγή για πολλούς, όπως αποδείχθηκε, ψηφοφόρους που δυσφορούν λόγω των οικονομικών και του μεταναστευτικού.
Ανικανότητα
Τα Αδέλφια της Ιταλίας θριάμβευσαν εξαιτίας της ανικανότητας και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων των αντιπάλων τους μπροστά στην έκρηξη των τιμών και της ανεργίας, την απειλή της ύφεσης και στις ανεπάρκειες των δημόσιων υπηρεσιών, που δημιούργησαν έναν άνεμο απόρριψης της πολιτικής τάξης του φόβου και την οργή εκατομμυρίων Ιταλών, που έγινε καταιγίδα.
Ναι, ασφαλώς, στην Ευρώπη πολλοί ανατριχιάζουν όταν ακούν το «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» ή για ναυτικό αποκλεισμό της Βόρειας Αφρικής προκειμένου να αποτραπούν οι μεταναστευτικές ροές. Όμως ξεχνούν ότι το πρόβλημα δεν είναι η Μελόνι, αλλά το ακροατήριό της.
Η Μελόνι δεν επέβαλε αυτή την ατζέντα στην κοινωνία. Την εξέφρασε. Γιατί μια τέτοια πολιτική επιλογή δεν αφορά μόνο τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Η ανεργία και η οικονομική αβεβαιότητα επηρεάζουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που τα αντιλαμβάνονται ως τη μέγιστη απειλή κάνοντας πράξη αυτό που ο Λουίτζι Πιραντέλο είπε για τον φασισμό: «Αυτό το καθεστώς είναι ένας κενός σωλήνας τον οποίο ο καθένας μπορεί να γεμίσει με ό,τι θέλει. Οι παλιοί συντηρητικοί βλέπουν σ’ αυτόν την αποκατάσταση του κράτους, οι εθνικιστές τη λατρεία στην πατρίδα, οι φιλελεύθεροι την τάξη, οι σοσιαλιστές τα συνδικάτα, οι διανοούμενοι τη φελούκα και το σπαθί του ακαδημαϊκού… Ποιος μπορεί να έχει συμφέρον να ρίξει ένα τέτοιο καθεστώς;».
Οι κεντρώες λύσεις έχασαν κάθε αποδοχή από την κρίσιμη μάζα των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων πληρώνοντας τις επί χρόνια μετριοπαθείς/συντηρητικές επιλογές, όπως η στάση που κράτησαν κατά την κρίση της βιομηχανίας τη δεκαετία του 1990, όταν τα εργοστάσια μετέφεραν την παραγωγή τους στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας αγνοώντας τους εργαζομένους.
Κάτι ανάλογο βέβαια είχε γίνει και με τον «προπάτορα» της Μελόνι. Οι ισχυροί βιομήχανοι της χώρας και η διχασμένη Αριστερά οδήγησαν στη νίκη τον Μουσολίνι, ο οποίος εφηύρε μια ταυτότητα, αντιδραστική μεν, αλλά νέα.
Φασιστικά σύμβολα
Εντούτοις, παραμένει ανησυχητικό να βλέπει κανείς να επικρατεί σε μια μεγάλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ένα κόμμα που χρησιμοποιεί το φασιστικό σύμβολο και τον «ρωμαϊκό χαιρετισμό» στις διαδηλώσεις και που ρητά αποποιείται τη Σύμβαση της Γενεύης.
Οι ιταλικές εκλογές αποδεικνύουν ότι η φασιστική κουλτούρα δεν εξαλείφθηκε ποτέ στην Ευρώπη και ας έζησε η ίδια τη θηριωδία της στο έπακρο. Σήμερα στη Σουηδία κυβερνά ένα νεοναζιστικό κόμμα. Η Πολωνία έχει γυρίσει στη δεκαετία του 1930, η Ουγγαρία το ίδιο και ο κατάλογος συνεχίζεται… Ίσως γιατί η Γερμανία αναμετρήθηκε με τον ναζισμό με τη δίκη της Νυρεμβέργης, η Ιταλία ποτέ.
Το πορτρέτο της σκληροπυρηνικής Μελόνι που αναστάτωσε την Γηραιά Ήπειρο
Ετοιμάζεται να αναλάβει το τιμόνι της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ και μίας από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη και μέλους της G7. Η 45χρονη Τζόρτζια Μελόνι, η οποία στα νιάτα της δήλωνε θαυμάστρια του Μπενίτο Μουσολίνι, γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1977. Από νεαρή ηλικία, στα 15 της χρόνια, είχε ενταχθεί στη νεολαία του νεοφασιστικού MSI σε ένδειξη αντίδρασης για την «αριστερή τρομοκρατία» της εποχής. Αργότερα προσχώρησε στη φοιτητική οργάνωση της «Εθνικής Συμμαχίας», ενώ το 2006 εξελέγη βουλευτής και το 2008, σε ηλικία μόλις 31 ετών, έγινε η νεότερη υπουργός στην Ιστορία της Ιταλίας αναλαμβάνοντας το υπουργείο Νεολαίας στην κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Πριν από δέκα χρόνια ίδρυσε το κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας (Fratelli d’Italia, FdI), του οποίου ηγείται από το 2014. Το 2020 ανέλαβε και την ηγεσία της πολιτικής ομάδας των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR), στην οποία συμμετέχουν και άλλες υπερσυντηρητικές και ευρω-σκεπτικιστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως το κυβερνών κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS) στην Πολωνία.
Πώς… απογειώθηκε
Παραμένοντας στην αντιπολίτευση απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η μία την άλλη μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2018, η Μελόνι και το κόμμα της, Αδέλφια της Ιταλίας, επιβλήθηκε σταδιακά ως η βασική εναλλακτική, και αντίθετα με τον Σαλβίνι και τον Μπερλουσκόνι -με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν- αρνήθηκε να μετάσχει στην τεχνοκρατική κυβέρνηση Ντράγκι, για να μην επωμιστεί την όποια λαϊκή δυσαρέσκεια σε μια δύσκολη και κρίσιμη περίοδο της χώρας. Έτσι και είδε το ποσοστό της να απογειώνεται από το 4,3% πριν από τέσσερα χρόνια σχεδόν στο ένα τέταρτο των ψήφων σήμερα (περί το 26%), ποσοστό που της δίνει την πρώτη θέση στο ιταλικό κοινοβούλιο.
Το κόμμα της έχει σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική και συντηρητικές απόψεις στα κοινωνικά ζητήματα. Θέλει, επίσης, να τροποποιήσει το ιταλικό Σύνταγμα, ώστε να δώσει προτεραιότητα στο ιταλικό δίκαιο έναντι του ευρωπαϊκού δικαίου. Η πολιτική ιδεολογία της Μελόνι και του κόμματός της απορρίπτει τις προοδευτικές αξίες και ασπάζεται τις πολιτικές ταυτότητας. Βασίζεται στην υπεράσπιση των εθνικών συνόρων, των εθνικών συμφερόντων και της παραδοσιακής οικογένειας.
Αυτοβιογραφία
Στην αυτοβιογραφία της η Μελόνι περιέγραψε τα δύσκολα παιδικά της χρόνια χωρίς πατέρα, καθώς ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει το σπίτι της ποκογένειας, μίλησε για το μπούλινγκ που δεχόταν μικρή για το βάρος της, αλλά και για τα προβλήματα γονιμότητας που αντιμετώπισε, ώσπου να γίνει μητέρα. Ήταν σίγουρη ότι με το άνοιγμα της ψυχής της και την εκρηκτική της παρουσία θα κέρδιζε τους νέους – και, πράγματι, το κατάφερε.
Στις συνεντεύξεις της την συνοδεύει πάντοτε το σύμβολο της φλόγας στα εθνικά χρώματα της Ιταλίας, αναφέρεται συχνά στα θρησκευτικά «πιστεύω» της και στην ιταλική οικογένεια ως δύναμη για τη χώρα, τονίζοντας την ανάγκη να κάνουν οι νέοι πολλά παιδιά σε μια χώρα γερόντων και γι’ αυτόν τον λόγο πάντα τασσόταν σθεναρά κατά των αμβλώσεων, αν και επιμένει ότι δεν θα απαγορεύσει τις αμβλώσεις.
Η ίδια αρνείται να αφαιρέσει τη φλόγα που συνδέεται με τον φασισμό (φλόγα ήταν το σήμα του Μουσολίνι) από το λογότυπο του κόμματος, επειδή -όπως υποστηρίζει- αποτελεί μέρος της ιστορίας του. Δηλώνει όμως πως «δεν υπάρχουν νοσταλγοί του φασισμού, ρατσιστές ή αντισημίτες στα Αδέλφια της Ιταλίας», ενώ στην προεκλογική της εκστρατεία χρησιμοποίησε το σύνθημα «θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια».
«Δεν έχω να απολογηθώ για κάτι στη ζωή μου», λέει η Μελόνι. «Κι όμως, στις περισσότερες τηλεοπτικές συζητήσεις που πηγαίνω, με ρωτούν για την Ιστορία (εννοώντας στις αναφορές στον Μουσολίνι) και όχι για τα επίκαιρα ζητήματα της χώρας. Αυτό δεν το βρίσκω σωστό».
Διαβάστε επίσης
Τζόρτζια Μελόνι: “Χωρίς κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξουν αποτελεσματικές λύσεις”
Η εκλογή Μελόνι αλλάζει τις σχέσεις της Ιταλίας με την ΕΕ
