«Είναι οι χειρότερές μου μέρες. Απλά, για να μην πέφτω ψυχολογικά, σηκώνομαι το μεσημεράκι και πηγαίνω με τα πόδια στο παζάρι που γίνεται στο Μοναστηράκι, για να βλέπω κόσμο και να μιλάμε».
Πόσο ελάχιστα εκατοστά του μυαλού απέχει η χαρά από τη λύπη; Η ευτυχία από τη δυστυχία; Το μηδέν από το τίποτα; Η αποθέωση από τη βασανιστική μοναχικότητα; Οι δεκάδες φίλοι από την απελπιστική μοναξιά; Μια λεπτή κόκκινη κλωστή. Την οποία ο Μιχάλης Ασλάνης προσπαθούσε να διαχειριστεί, με τον ίδιο τρόπο που κρατούσε τον μαρκαδόρο του στα χέρια προτού σχεδι
PLUS
