PLUS
Κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορα στοιχεία που φέρεται να έχουν σχέση με την εγκληματικότητα στη χώρα μας.
Στοιχεία που άλλοτε τρομάζουν και άλλοτε ικανοποιούν τους πολίτες, που πιστεύουν ότι ζουν σε ένα περιβάλλον ασφάλειας.
Του Θανάση Κατερινόπουλου
Κάθε χρόνο, όμως, δημοσιεύονται οι επίσημες στατιστικές του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, εκεί κοντά στον Γενάρη μήνα, και περιλαμβάνουν όλα τα εγκλήματα που καταγγέλθηκαν ή διαπιστώθηκαν αυτεπάγγελτα από τις αρμόδιες αρχές και όχι όλα τα εγκλήματα που πραγματικά τελέστηκαν.
Έτσι λοιπόν υπάρχει και ένας άγνωστος αριθμός εγκλημάτων, χωρίς να γνωρίζουμε ποια ακριβώς εγκλήματα είναι, που δεν είναι καταγραμμένος και είναι η λεγόμενη κρυφή εγκληματικότητα.
Έτσι, τα μόνα εγκλήματα που δεν μπορούν να κρυφτούν είναι οι ανθρωποκτονίες και οι βαριές σωματικές βλάβες. Για όλα τα υπόλοιπα υπάρχει η δυνατότητα στους παθόντες να μην τα καταγγείλουν καθόλου, για τους δικούς τους λόγους.
Πολλές φορές οι πολίτες διαμαρτύρονται για την εγκληματικότητα και την έλλειψη αστυνόμευσης, κυρίως όμως όταν είναι θύματα εγκληματικών ενεργειών, αλλά και τα ΜΜΕ παίζουν τον δικό τους ρόλο στη διαμόρφωση κλίματος στους πολίτες, θετικό ή αρνητικό.
Υπάρχει όμως τρόπος να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα;
Ο καθ΄ ύλην αρμόδιος φορέας αντιμετώπισής της είναι η Αστυνομία σε κάθε χώρα του κόσμου. Στη συνέχεια ακολουθεί η Δικαιοσύνη με την επιβολή των ποινών στους παραβάτες που προβλέπονται από τον Νόμο για τα αδικήματα που τέλεσαν, έτσι ώστε οι ποινές να λειτουργήσουν παραδειγματικά προς άλλους επίδοξους κακοποιούς. Τρίτον είναι ο σωφρονισμός των παραβατών, που προβλέπεται από το σωφρονιστικό μας σύστημα.
Δυστυχώς, όμως, κάτι δεν πάει καλά σε αυτό το τρίπτυχο.
Θα ξεκινήσω από την Αστυνομία. Στη χώρα μας αντιστοιχούν 492 αστυνομικοί ανά 100.000 πολίτες, αριθμός πολύ μεγάλος συγκριτικά με άλλες χώρες της Ευρώπης.
Πού είναι όμως αυτοί οι αστυνομικοί, και τα Αστυνομικά Τμήματα και τα Τμήματα Ασφαλείας που είναι το κύτταρο της αστυνόμευσης είναι γυμνά; Αυτές οι υπηρεσίες με την αστυνόμευσή τους πρέπει να λειτουργούν κυρίως προληπτικά και μετά κατασταλτικά.
Αντίθετα έχουν δημιουργήσει διάφορες ομάδες που υπάγονται και κατευθύνονται από κεντρικές υπηρεσίες, κυρίως στο Λεκανοπέδιο Αττικής και στη Θεσσαλονίκη, αποκομμένες από τους πολίτες και δρουν καθαρά κατασταλτικά.
Βέβαια ένας μεγάλος αριθμός είναι «στοιβαγμένος» σε διάφορα γραφεία (στην εποχή των Η/Υ και του Διαδικτύου) και ένας άλλος αριθμός παίζει τον ρόλο της «Φιλιππινέζας» σε διάφορες και διαφόρους «ευυπόληπτους κυρίους και κυρίες» που «έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι», σε βάρος πάντα των πολιτών αυτής της χώρας.
Έτσι οδηγούμαστε στη σκέψη εάν θέλουν οι ιθύνοντες ασφάλεια για τους πολίτες αυτής της χώρας ή θέλουν να ζουν υπό τον φόβο του εγκλήματος, που είναι πολύ χειρότερος κάποιες φορές από το ίδιο το έγκλημα. Ας απαντήσουν με ενέργειες και όχι με λόγια και εξαγγελίες επικοινωνιακού χαρακτήρα, διότι είναι πολυφορεμένη τακτική.
Έρχομαι στον δεύτερο πυλώνα που είναι η Δικαιοσύνη. Έχει παρατηρηθεί ότι η απονομή της καθυστερεί και γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι δικαστές, αλλά ο φόρτος εργασίας και οι διαδικασίες, με τα διάφορα δικονομικά «τερτίπια» που χρησιμοποιούν οι κάθε λογής παραβάτες. Οπότε και σε αυτή την περίπτωση ο «παραδειγματισμός», σε όποιους επίδοξους μπορεί να λειτουργήσει, «πάει περίπατο».
Και τέλος το σωφρονιστικό μας σύστημα. Ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι υπάρχει σωφρονισμός στις φυλακές σήμερα; Η συντριπτική πλειονότητα καταδικασμένων για σοβαρά ποινικά αδικήματα κάνουν το «μεταπτυχιακό» τους που θα χρησιμοποιήσουν όταν αποφυλακιστούν, αφού οι περισσότεροι εκτίουν το ελάχιστο των ποινών που τους επιβάλλονται.
Δεν τα βλέπω και δεν θέλω να τα βλέπω «όλα μαύρα», αλλά κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα.
Πρέπει οι ιθύνοντες, κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα και φορείς, να αφυπνιστούν πριν είναι πολύ αργά.
