PLUS
Κατά καιρούς την κοινή γνώμη έχει απασχολήσει η διαφθορά εκλεγμένων προσώπων στο Κοινοβούλιο (όσες περιπτώσεις έχουν δει το φως το δημοσιότητας) ή άλλων προσώπων που εμπλέκονται άμεσα με την πολιτική και το σύστημα εξουσίας.
Τις τελευταίες μέρες ξέσπασε το σκάνδαλο της ευρωβουλευτού Εύας Καϊλή, αλλά και άλλων Ευρωπαίων ευρωβουλευτών, και την προηγούμενη Πέμπτη αυτό της ευρωβουλευτού της ΝΔ Μαρίας Σπυράκη. Χωρίς βέβαια να έχουν ολοκληρωθεί οι έρευνες των βελγικών Αρχών, οπότε δεν γνωρίζουμε και τι άλλο θα προκύψει.
Στο απώτερο παρελθόν, όμως, είχαμε τις περιπτώσεις Παπαγεωργόπουλου, Τσοχατζόπουλου αλλά και τελευταία του βουλευτή της ΝΔ κ. Πάτση και άλλων τα ονόματα των οποίων μου διαφεύγουν.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους που άσκησαν εξουσία κάποιοι «έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι» και πως η διαφθορά δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική προέλευση. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι, υπάρχει ηθική στην πολιτική ή όχι;
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε ισοπεδωτικοί. Διότι από αυτή τη χώρα πέρασαν πολιτικοί από όλα τα κόμματα που πέθαναν στην «ψάθα», αλλά και κάποιοι που έλυσαν «διά της αρπαχτής» το οικονομικό πρόβλημα και των δισέγγονών τους.
Από το 2003 περίπου (αν θυμάμαι καλά), οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων τότε διακήρυσσαν στις ομιλίες τους ότι πρέπει να επιστρέψει η ηθική στην πολιτική (γιατί;).
O μεν ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ επειδή ήθελε, προφανώς, να πάρει αποστάσεις από το αμαρτωλό παρελθόν κάποιων (που στην πορεία οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη), ο δε Καραμανλής ήθελε να προβάλει τη σεμνότητα και την ταπεινότητα και ευαγγελιζόταν τη «χρηστή διοίκηση της χώρας».
Είναι όμως αυτονόητο ότι η ηθική πρέπει να συμβαδίζει με την πολιτική. Δεν αρκεί οι ηγεσίες να επικαλούνται την ηθική για να υποτάξουν στις πολιτικές προτεραιότητές τους, τις σκοπιμότητες.
Δεν αρκεί οι ηγεσίες να θέλουν προβάλουν, εν όψει των εκλογών, το δικό τους καθαρό και εξαγνισμένο πρόσωπο, αστιγμάτιστο από το παρελθόν, βάζοντας στο στόχαστρο τους αντιπάλους, αφού όπως προανέφερα «διαχρονικά υπήρξαν επίορκοι» από όλους τους από όλους τους πολιτικούς χώρους, και βεβαίως δεν είναι όλοι ίδιοι.
Η πολιτική πρέπει να είναι ηθικοποιημένη, διότι σε αντίθετη περίπτωση οι πολίτες, αργά ή γρήγορα, θα τιμωρήσουν με την ψήφο τους όσους καταπατούν τις ηθικές αρχές και αξίες ή υποκρίνονται τους ηθικούς.
Η ηθική θα έπρεπε να είναι η ραχοκοκαλιά της πολιτικής. Και η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται ότι είναι.
Ο λαός μας και μνήμη και κρίση έχει και τις ευθύνες τις περισσότερες φορές τις αποδίδει, έστω και καθυστερημένα, και ας μην πανηγυρίζουν κάποιοι, κυρίως στη ΝΔ, διότι, όπως προανέφερα, και δικά της στελέχη έχουν τη «δική τους ιστορία».
