PLUS
Σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια -8 Φεβρουαρίου του 1981- 21 ψυχές «έφυγαν» στα σκαλιά της Θύρας 7, στη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το SDNA θυμάται και θυμίζει όσα συνέβησαν εκείνη τη μαύρη Κυριακή.
Οι οπαδοί των Πειραιωτών παραληρούσαν από ενθουσιασμό για το 6-0 της ομάδας τους και ανυπομονούσαν να εγκαταλείψουν τις κερκίδες, ώστε να βρεθούν στην έξοδο των παικτών από τα αποδυτήρια για να τους αποθεώσουν. 19 οπαδοί ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου, ενώ δύο ακόμη θα πεθαίνουν μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία σε νοσοκομείο.
Το πιο περίεργο σε αυτήν την τραγική υπόθεση, είναι ότι δεν τιμωρήθηκε κανείς. Σαν να μην έφταιγε κάποιος. Το αίτημα για δικαιοσύνη στην αρχή ήταν καθολικό. Με το πέρασμα του χρόνου, ωστόσο, έμειναν μόνο λίγοι από τους συγγενείς των αδικοχαμένων να απαιτούν την τιμωρία των ενόχων.
Το βασικό αίτιο της πολύνεκρης αυτής τραγωδίας ήταν η κατασκευή της συγκεκριμένης θύρας στο παλιό Καραϊσκάκη, που ήταν από μόνη της μια παγίδα θανάτου, μόνο που κανείς δεν έδωσε ποτέ τη σημασία που έπρεπε.
Οι οπαδοί που βρίσκονταν στις κερκίδες, όταν τελείωνε ο αγώνας για να φτάσουν στην έξοδο, έπρεπε να κατέβουν λίγα σκαλοπάτια, τα οποία τους οδηγούσαν σε έναν διάδρομο στο τέλος του οποίου έπρεπε να κάνουν δεξιά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν καμία οπτική επαφή με την έξοδο. Στη συνέχεια (και αφού έκαναν δεξιά) συναντούσαν τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στα τουρνικέ της εξόδου.
Η μη οπτική επαφή με την έξοδο μέχρι και τη στιγμή που κάποιος έφτανε στη μεγάλη σκάλα είναι για πολλούς το σημείο «κλειδί». Εκείνη την ημέρα στη μέση της σκάλας δεν υπήρχε κάποιο κάγκελο για να κρατιούνται όσοι κατέβαιναν, αλλά ούτε και φώτα. Αυτά τα δυο στοιχεία, σε συνδυασμό πως αποδεδειγμένα εκείνη την Κυριακή δεν είχαν αφαιρεθεί από τις θέσεις τους τα τουρνικέ, όπως προέβλεπαν οι κανονισμοί ασφαλείας, οδήγησαν στον εφιάλτη…
Οι στιγμές εκείνες θα σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά. Όσοι βρέθηκαν τότε στη Θύρα 7, θα περιγράφουν μια κόλαση. Έξω από το σημείο της τραγωδίας, όσοι είχαν καταλάβει τι συνέβαινε, έτρεχαν να βοηθήσουν μέσα σε πανικό. Αφού κάποιοι πρώτοι αστυνομικοί κατάφεραν να βγάλουν τα τουρνικέ από τη θέση τους, ξεκίνησε ο απεγκλωβισμός των θυμάτων.
Δεκάδες τραυματίες και νεκροί μεταφέρθηκαν με περιπολικά και ασθενοφόρα στο «Τζάνειο», κατά κύριο λόγο, στο ΚΑΤ και στο Γενικό Κρατικό. Στα νοσοκομεία ξεκίνησε να συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, συγγενείς, φίλοι, απλός κόσμος και οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν τραγικές.
Τα 21 θύματα δεν θα λησμονηθούν ποτέ και θα είναι πάντα στο Καραϊσκάκη «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο γήπεδο.
Οι αδικοχαμένοι ήταν οι: Παναγιώτης Τουμανίδης, 14, Κώστας Σκλαβούνης, 16, Ηλίας Παναγούλης, 17, Γεράσιμος Αμίτσης, 18 – οπαδός της ΑΕΚ, Γιάννης Κανελλόπουλος, 18, Σπύρος Λεωνιδάκης, 18, Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19, Νίκος Φίλος, 19, Γιάννης Διαλυνάς, 20, Βασίλης Μάχας, 20, Ευστράτιος Λούπος, 20, Μιχάλης Κωστόπουλος, 21, Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23, Σπύρος Ανδριώτης, 24, Κώστας Καρανικόλας, 26, Μιχάλης Μάρκου, 27, Κώστας Μπίλας, 28, Αναστάσιος Πιτσόλης, 30, Αντώνης Κουρουπάκης, 34, Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34 και Δημήτριος Αδαμόπουλος, 41.
Το χρονικό της τραγωδίας
16:58: Το παιχνίδι θέλει δύο λεπτά για να τελειώσει. Κάποιος από τους δεκάδες φιλάθλους που συνωστίζονται προς την έξοδο, χάνει την ισορροπία του στη σκάλα της Θύρας 7 και ο κόσμος ποδοπατιέται. Η πόρτα είναι κλειστή (ή μισάνοιχτη σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες) οι φίλαθλοι πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο ενώ πίσω τους ο κόσμος συνεχίζει να σπρώχνεται προς τα μπροστά.
17:03: Αστυνομικοί κατορθώνουν να ξεριζώσουν ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν τους πρώτους φιλάθλους.
17:03-17:15: Ο κόσμος ουρλιάζει, αλλά οι φωνές πόνου και αγωνίας μπερδεύονται με τις ιαχές του θριάμβου. Ελάχιστοι μέσα στο γήπεδο αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στη Θύρα 7.
17:15-17:45: Οι πρώτοι νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και 13 ασθενοφόρα στο «Τζάνειο», ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην Αστυνομία και τα νοσοκομεία.
17:50: Τα δύο τηλεοπτικά δίκτυα και οι κρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε όλους τους διαθέσιμους γιατρούς του λεκανοπεδίου να προσέλθουν στο «Τζάνειο» αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται και το Γενικό Κρατικό όπου μεταφέρονται βαριά τραυματισμένοι.
18:00: Αρχίζουν να καταφτάνουν στα νοσοκομεία συγγενείς και φίλοι που αναζητούν τους δικούς τους ανθρώπους αλλά και πλήθος κόσμου.
18:20: Φτάνουν στο «Τζάνειο» ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί κ.κ. Τσουκαντάς και Αποστολάτος και δίνονται εντολές για ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών. Η προσέλευση του κόσμου μεγαλώνει, ενώ ασθενοφόρα συνεχίζουν να διακομίζουν τραυματίες.
18:30: Το Κέντρο Αμέσου Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Εκατοντάδες αστυνομικοί προσφέρουν αίμα.
18:50: Καταφθάνουν ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης, ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ.
19:00: Με εντολή του διευθυντή του Κέντρου Αμέσου Βοήθειας κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.
19:15: Εκατοντάδες άτομα έχουν συγκεντρωθεί έξω από το «Τζάνειο» ζητώντας να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών. Επικρατεί πανικός με κραυγές και λιποθυμίες.
19:45: Δυνάμεις των ΜΑΤ σπεύδουν στο «Τζάνειο» προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση σε γιατρούς και αιμοδότες.
19:55: Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα τραυματιών.
20:15: Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στην ΘΥΡΑ 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.
20:30: Στο «Τζάνειο» φτάνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης.
20:50: Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα, σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους.
21:00: Γύρω στα 300 με 400 άτομα προσπαθούν να μπουν στο Στάδιο Καραϊσκάκη για να βρουν τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.
22:00: Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά – σιγά από τα δύο νοσοκομεία.
21 νεκροί, κανείς υπεύθυνος
Είκοσι ένα άτομα σκοτώθηκαν στα σκαλιά της Θύρας 7 και η κοινή γνώμη λογικά περίμενε να μάθει από την Δικαιοσύνη τα ονόματα των υπευθύνων. Ακόμη περιμένουν. Τα δικαστήρια της εποχής αποφάνθηκαν ότι δεν υπήρξε τίποτα το μεμπτό και κανείς δεν κρίθηκε ένοχος για οτιδήποτε. Αποφάνθηκαν ότι οι νέοι αυτοί άνθρωποι θυσιάστηκαν για την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό λόγω πιθανώς ενός τυχαίου γεγονότος ή μιας απροσεξίας. Οι συγγενείς και οι φίλοι τους δεν αισθάνθηκαν καν την ελάχιστη δικαίωση για την τιμωρία της εγκληματικής αβλεψίας κάποιου.
Σήμερα, το σκουριασμένο τουρνικέ και η καταραμένη πόρτα έξω από το υπερσύγχρονο «Γ. Καραϊσκάκης» έχουν μείνει να θυμίζουν την μεγαλύτερη τραγωδία που έπληξε τον ελληνικό αθλητισμό. Θυμίζουν ότι ζούμε στην χώρα που ποτέ δεν φταίει κανείς για τίποτα. Θυμίζουν όμως και τι σημαίνει Ολυμπιακός. Την άνευ όρων αγάπη των οπαδών του, τις θυσίες που κάνουν για να τον στηρίζουν με μοναδική ανταμοιβή τους την αγαλλίαση που προσφέρει στην ψυχή ένας θρίαμβος.
Οι 21 ψυχές που άφησαν την τελευταία τους πνοή έχοντας στο μυαλό και τα χείλη τους τον Ολυμπιακό, θυσίασαν το υπέρτατο αγαθό. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που κάθε χρόνο τα εν ζωή «αδέρφια» τους θυσιάζουν τα ελάχιστα που μπορούν: ένα απόγευμα από τη ζωή τους για να φωνάξουν «παρών» και τη δυνατότερη φωνή τους για να ακουστεί το μοναδικό σύνθημα που αν δεν δονήσει τις εξέδρες του «Καραϊσκάκη» τουλάχιστον μια φορά σε κάθε ματς, θα φύγουν από το γήπεδο με ένα κενό στην ψυχή τους.
Σήμερα, το σκουριασμένο τουρνικέ και η καταραμένη πόρτα έξω από το νέο «Γ. Καραϊσκάκης», έχουν μείνει να θυμίζουν την τραγωδία. Για τα θύματα το «αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε» δεν θα σταματήσει να ακούγεται ποτέ.
