PLUS
Πέρασαν έξι χρόνια! Πέρασαν έξι χρόνια από το Καστελόριζο, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε –υπό τον φόβο της χρεοκοπίας- την ένταξη της Ελλάδος στον μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει σπάσει ένα –μάλλον- σπάνιο ρεκόρ. Εκείνο της παραμονής της στα Μνημόνια.
Τι μάθαμε αυτά τα έξι χρόνια; Συνοψίζονται στις συζητήσεις που γίνονται –σχεδόν σε όλα- τα ελληνικά σπίτια.
Πρώτον ότι όταν η Ελλάδα μπήκε στον… χορό και το ελληνικό νοικοκυριό αναγκάστηκε να υποστεί μια (μάλλον) βίαιη προσαρμογή, το μισό (και παραπάνω) πολιτικό προσωπικό της χώρας έχτιζε επάνω στις στάχτες που άφηναν πίσω τους τα οικονομικά μέτρα.
Ο Σαμαράς προηγήθηκε του Τσίπρα στην αντι-μνημονιακή ρητορική. Και έκανε καριέρα!
Χρίστηκε πρωθυπουργός της χώρας και από τα Ζάππεια κατέληξε να εφαρμόζει την ίδια πολιτική.
Εκείνη την περίοδο το κενό της αντιπολίτευσης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πήγαν χέρι-χέρι) κλήθηκε να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Χέρι-χέρι με το νεοσύστατο κόμμα των ΑνΕλλ, του Πάνου Καμμένου, ο οποίος μάλλον θα πρέπει να αισθάνεται ότι χρωστά πολλά στα Μνημόνια τα οποία υπηρετεί σήμερα.
Ο Τσίπρας ως πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του ακολούθησε την τακτική των προκατόχων του για να ανέλθει στην εξουσία. Άκρατος και χυδαίος λαϊκισμός, υποσχέσεις χωρίς κανένα όριο στο μέγεθος του ψέματος, γενικά μια λογική του πολιτικού σούπερ μάρκετ που ασχέτως ιδεολογίας έταζε τα πάντα στους πάντες με σκοπό την προσέλκυση της εκλογικής μάζας που απογοητεύτηκε από το Μνημονιακό ΠαΣοκ.
Την ίδια στιγμή οι αφηγήσεις Παπακωνσταντίνου δείχνουν ότι στο «σχέδιο ανάληψης της εξουσίας» περιείχε και στοχοποίησή –επικοινωνιακή και πολιτική- των πολιτικών αντιπάλων που θεωρούνταν επικίνδυνοι.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στις εκλογές του Ιαν 2015 όπου ο ελληνικός λαός ως είθισται είχε κληθεί να επιλέξει απέναντι στον «καλό» και τον «κακό». Κακός ήταν εκείνος που αναγκαζόταν να εφαρμόζει πολιτική οικονομικής λιτότητας και καλός εκείνος που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε γη της επαγγελίας. Λες και οι άλλοι ήταν… μακάκες και εφάρμοζαν μέτρα.
Και εξέλεξε, δικαιολογημένα, τον καλό.Έκτοτε, δε, πάμε από το καλό στο καλύτερο.
Στα δυο Μνημόνια, προστέθηκε το Τρίτο, που ναι μεν είχε προαποφασισθεί από τον Σεπτέμβριο του 2013 αλλά θέλαμε μια «θεαματική» διαπραγμάτευση για να το χωνέψουμε.
Οι Αντιμνημονιακοί έγιναν Μνημονιακοί και τούμπαλιν με τον ελληνικό λαό να επιδεικνύει παροιμιώδη υπομονή και να παρατηρεί (απλά) μια δράκα πολιτικών τυχοδιωκτών να συνεχίζει να τον εξαπατά.
