PLUS
Η Blender Gallery, παρουσιάζει την ατομική έκθεση «Το ανθρώπινο πέρασμα»
με έργα της Γκίλντα Φρούμκιν.
Η ζωγράφος εμπνέεται από τα σημεία απ’ όπου πέρασε ο άνθρωπος και άφησε το στίγμα του, στέφοντας το βλέμμα της στα θαλάσσια τοπία και τις ακροθαλασσιές ζωντανεύοντας με τον πιο αισθαντικό τρόπο τις στιγμές και τις μνήμες όσων προϋπήρξαν.
Η ανακάλυψη των θεμάτων της Γκίλντα δεν προκύπτει από την αναζήτηση του διαφορετικού. Η έμπνευση έρχεται από το ασήμαντο, από την παρατήρηση του κόσμου της θάλασσας και των παρόχθιων περιοχών της. Στο έργο της διακρίνει κανείς μια μοναδική χρωματική ευαισθησία αλλά και τους τολμηρούς συνδυασμούς όπου όπως αναφέρει η καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης κα. Αθηνά Σχινά «εστιάζει την προσοχή της στην ρεαλιστική απόδοση των θεμάτων μέσα από μια καθημερινότητα γεμάτη νοσταλγία, επιθυμίες ζωής και λυρισμό. Επικεντρώνεται στις λεπτομέρειες, τις οποίες μεγεθύνει ή τις απομονώνει, επενδύοντάς τις με νότες ελεγείας που μεταδίδουν στον θεατή την διάθεση προσήλωσης και ταυτοχρόνως ενατένισης».
Η μοναδική τεχνική της να κατασκευάζει και να ζωγραφίζει το πλαίσιο στο οποίο επεκτείνει τα θέματά της («πλαίσιο μέσα στο πλαίσιο») δίνει την αίσθηση ότι οι θάλασσες ξεχυλίζουν και από εκεί ταξιδεύουν τον θεατή σε όλα εκείνα τα ονειρικά θερμά καλοκαίρια που το βλέμμα χάνεται στο μπλε του πελάγους για να συναντήσει το γαλάζιο του ουρανού. Η ζωγράφος καταφέρνει να εξυμνήσει το ελληνικό τοπίο μέσα από τις φαρδιές- καθαρές πινελιές, τις φυσικές και τεχνητές σκιές και την ποικιλία των χρωματικών τόνων που παίζουν «κρυφτό» με το φως όπως τα σύννεφα με τον ήλιο.
Οι θαλασσογραφίες, τα παράγωγα του ανθρώπου και της ανθρώπινης δραστηριότητας στη φύση κατέχουν τα πρωτεία σε σχέση με τις μορφές που απουσιάζουν τελείως. «Στο έργο της Gilda Frumkin, ο άνθρωπος είναι παρών μέσα από το πέρασμα του. Συναντάμε κουπιά , σημαδούρες ή σκοινιά κάβων ριγμένα –βαριές αλυσίδες- που ταξιδεύουν όλα γητεμένα μέσα στον μεταφυσικό ρεαλισμό τους. Η πινελιά εκφράζεται αλλού ιμπρεσσιονιστική , πότε διαστρεβλώνει τον ρεαλισμό της και γίνεται αφαίρεση, ένα εικαστικό περιβάλλον, όπου ο συμβολισμός της εικόνας συναντά τον εξπρεσιονισμό του συναισθήματος και γεννούν μαζί μια πρωτόγνωρη υπαρξιακή κατάσταση · με τον λυρισμό και την καλλιτεχνική ευαισθησία να υπογραμμίζουν την αξία της διαδρομής» σημειώνει η Νικολένα Καλαϊτζάκη (ιστορικός τέχνης/επιμελήτρια)
.
Η ζωγράφος εμπνέεται από τα σημεία απ’ όπου πέρασε ο άνθρωπος και άφησε το στίγμα του, στέφοντας το βλέμμα της στα θαλάσσια τοπία και τις ακροθαλασσιές ζωντανεύοντας με τον πιο αισθαντικό τρόπο τις στιγμές και τις μνήμες όσων προϋπήρξαν.
Η ανακάλυψη των θεμάτων της Γκίλντα δεν προκύπτει από την αναζήτηση του διαφορετικού. Η έμπνευση έρχεται από το ασήμαντο, από την παρατήρηση του κόσμου της θάλασσας και των παρόχθιων περιοχών της. Στο έργο της διακρίνει κανείς μια μοναδική χρωματική ευαισθησία αλλά και τους τολμηρούς συνδυασμούς όπου όπως αναφέρει η καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης κα. Αθηνά Σχινά «εστιάζει την προσοχή της στην ρεαλιστική απόδοση των θεμάτων μέσα από μια καθημερινότητα γεμάτη νοσταλγία, επιθυμίες ζωής και λυρισμό. Επικεντρώνεται στις λεπτομέρειες, τις οποίες μεγεθύνει ή τις απομονώνει, επενδύοντάς τις με νότες ελεγείας που μεταδίδουν στον θεατή την διάθεση προσήλωσης και ταυτοχρόνως ενατένισης».
Η μοναδική τεχνική της να κατασκευάζει και να ζωγραφίζει το πλαίσιο στο οποίο επεκτείνει τα θέματά της («πλαίσιο μέσα στο πλαίσιο») δίνει την αίσθηση ότι οι θάλασσες ξεχυλίζουν και από εκεί ταξιδεύουν τον θεατή σε όλα εκείνα τα ονειρικά θερμά καλοκαίρια που το βλέμμα χάνεται στο μπλε του πελάγους για να συναντήσει το γαλάζιο του ουρανού. Η ζωγράφος καταφέρνει να εξυμνήσει το ελληνικό τοπίο μέσα από τις φαρδιές- καθαρές πινελιές, τις φυσικές και τεχνητές σκιές και την ποικιλία των χρωματικών τόνων που παίζουν «κρυφτό» με το φως όπως τα σύννεφα με τον ήλιο.
Οι θαλασσογραφίες, τα παράγωγα του ανθρώπου και της ανθρώπινης δραστηριότητας στη φύση κατέχουν τα πρωτεία σε σχέση με τις μορφές που απουσιάζουν τελείως. «Στο έργο της Gilda Frumkin, ο άνθρωπος είναι παρών μέσα από το πέρασμα του. Συναντάμε κουπιά , σημαδούρες ή σκοινιά κάβων ριγμένα –βαριές αλυσίδες- που ταξιδεύουν όλα γητεμένα μέσα στον μεταφυσικό ρεαλισμό τους. Η πινελιά εκφράζεται αλλού ιμπρεσσιονιστική , πότε διαστρεβλώνει τον ρεαλισμό της και γίνεται αφαίρεση, ένα εικαστικό περιβάλλον, όπου ο συμβολισμός της εικόνας συναντά τον εξπρεσιονισμό του συναισθήματος και γεννούν μαζί μια πρωτόγνωρη υπαρξιακή κατάσταση · με τον λυρισμό και την καλλιτεχνική ευαισθησία να υπογραμμίζουν την αξία της διαδρομής» σημειώνει η Νικολένα Καλαϊτζάκη (ιστορικός τέχνης/επιμελήτρια)
