PLUS
Μετά από καταγγελία για προσβολή της δημόσιας αιδούς, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών υποχρεώθηκε να διακόψει την προβολή του έργου-βιντεοπερφόρμανς του Kris Verdonck, που εντασσόταν σε καλλιτεχνικό φεστιβάλ (Fast Forward Festival 2). Το έργο αναπαριστούσε 2 γυμνούς ανθρώπους και προβαλλόταν αργά το βράδυ στους τοίχους ενός άδειου πάρκιν σε όχι πολυσύχναστο μέρος στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η προβολή διακόπηκε μετά από καταγγελία ιερέα στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως.
Δυστυχώς οι αντιλήψεις αυτές και η ακόλουθη πρακτική εκ μέρους των αρχών, κράτους και εκκλησίας, δεν είναι καινοφανή φαινόμενα, αλλά αποτελούν θεμελιώδη συστατικά της ιδεολογίας και της ιστορίας τους. Το ζητούμενο και το παρατηρούμενο έλλειμμα είναι η αδυναμία εκ μέρους της Πολιτείας να προστατέψει την ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης, αλλά και το δικαίωμα των πολιτών να την απολαμβάνουν ακόμα και στον δημόσιο χώρο.
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εκφράζει την ανησυχία της για την επανάληψη αυτών των φαινομένων, και καλεί την κυβέρνηση να διακόψει την μακρά αρνητική παράδοση λογοκρισίας, μεταξύ άλλων, το 1988 με την απαγόρευση της προβολής του Τελευταίου Πειρασμού, το 2000 με την απαγόρευση κυκλοφορίας του μυθιστορήματος Μν του Μίμη Ανδρουλάκη, το 2003 με την αποκαθήλωση του πίνακα του Thierry de Cordier από την έκθεση Outlook και την κατάσχεση του κόμικ του Gerhard Handerer και το 2012 με το Corpus Christi και το θέατρο Χυτήριο και η οποία απαγόρευση συνεχίζεται, δυστυχώς, και σήμερα: αντί να «αναπτύσσει» και να «προάγει» τις τέχνες όπως ορίζει το Σύνταγμα (άρθρο 16), το ελληνικό Κράτος για ακόμα μια φορά τις εμποδίζει και τις φιμώνει. Αντί να ενθαρρύνει την προαγωγή της τέχνης και να διασφαλίζει την ελεύθερη και ανεπηρέαστη καλλιτεχνική έκφραση, την υποσκάπτει απαγορεύοντας την προβολή καλλιτεχνικού έργου!
Η Ένωσή μας καταδικάζει απερίφραστα τη διακοπή της βιντεοπροβολής. Η αποκαθήλωση ενός έργου και η στέρηση του δικαιώματος μερικών συμπολιτών μας να δούνε το -όποιο- έργο δεν αφορά μόνο αυτούς. Αφορά τις θεμελιακές προϋποθέσεις της ανθρώπινης συμβίωσης: το δικαίωμα κάποιων να εκφράζονται ελεύθερα και των άλλων που διαφωνούν να δικαιούνται να αποδοκιμάζουν χωρίς εντούτοις να διανοούνται ότι θα μπορούσαν να φιμώσουν.
