PLUS
Την Ιρλανδία την γνωρίσαμε μικροί – όσοι μεγαλώσαμε με τα Μίκυ Μάους – από τον επιθεωρητή Ο’ Χάρα τον αδιάφθορο αρχηγό της αστυνομίας του Μίκυ Σίτυ, τον φόβο και τον τρόμο των παρανόμων.
Γράφει ο Νίκος Βασιλειάδης
Αργότερα, μεγαλώνοντας, μέσα από τις χολυγουντιανές ταινίες μάθαμε πως η Αμερική την περίοδο της Μεγάλης Πείνας στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν στο πράσινο νησί η σοδειά της πατάτας χτυπήθηκε από ένα μικρόβιο με άμεση συνέπεια την επισιτιστική κρίση του πληθυσμού, ο οποίος ήταν απόλυτα εξαρτημένος από τη συγκεκριμένη καλλιέργεια, δέχθηκε εκατομμύρια Ιρλανδούς μετανάστες που πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν στο αστυνομικό σώμα και έτσι ενέπνευσαν την μορφή του θρυλικού επιθεωρητή Ο’Χάρα.
Βέβαια για την ακρίβεια της ιστορίας μαζί με την Μεγάλη Πείνα σαν αιτία αυτής της μαζικής μετανάστευσης θα πρέπει να υπολογίσουμε και την προσήλωσή των Ιρλανδών στον καθολικισμό και την αντιδραστική συμπεριφορά τους στη βρετανική διοίκηση. Κάθε προσπάθεια των τοπικών αρχών να εξασφαλίσουν τροφή για τον πληθυσμό την κρίσιμη εκείνη περίοδο, συνάντησε εμπόδια από τις βρετανικές αρχές που μπλόκαραν την αγορά. Η αλήθεια είναι πως το σκεπτικό των Βρετανών ήταν πως ο πληθυσμός των 8 εκατομμυρίων ήταν υπερβολικός για το νησί και έπρεπε να μειωθεί κατά περίπου 1 με 2 εκατομμύρια. Ένα σχέδιο, που πέτυχε καθώς οι Ιρλανδοί για να επιβιώσουν εγκατέλειπαν το νησί για την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Λίγο πιο μεγάλοι εκεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο κόσμος γνώρισε και τον ΙΡΑ τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό και την τρομοκρατική του πάλη για ανεξαρτησία, με τα δύο του σκέλη. Τον μαρξιστικό με έδρα το Δουβλίνο, τον επίσημο ΙΡΑ, ο οποίος κήρυττε την ειρηνική επιδίωξη μιας ενωμένης Ιρλανδίας, και τον προσωρινό ΙΡΑ, ο οποίος επιδίωκε τον ίδιο στόχο μέσω βίαιων όμως μέσων.
Ήταν μετά τα αιματοβαμμένα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής (Bloody Sunday) του 1972, όταν βρετανοί στρατιώτες σκότωσαν 14 άοπλους διαδηλωτές στο Londonderry, που ο επίσημος ΙΡΑ σχεδόν έσβησε, και άρχισε να γιγαντώνεται η υποστήριξη στην προσωρινή πτέρυγα του ΙΡΑ ο οποίος άρχισε έναν αγώνα με βίαιες επιθέσεις, βομβιστικά χτυπήματα και πολιτικές δολοφονίες, σε μια προσπάθεια να ανατρέψει την προτεσταντική κυβέρνηση και να αναγκάσει τη Βόρεια Ιρλανδία να εγκαταλείψει το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 1984 μάλιστα η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ μόλις που γλύτωσε τον τραυματισμό σε μια επίθεση του ΙΡΑ στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος στο Μπράιτον.
Όλη αυτή η αιματοβαμένη ιστορία που δεν εξαντλείται σε μια παράγραφο, έλαβε τέλος το 1997 όταν ο ΙΡΑ υποσχέθηκε κατάπαυση του πυρός, ενώ την επόμενη χρονιά υπό την ηγεσία του Τζέρι Ανταμς η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ, το Σιν Φέιν, αποκήρυξε τη βία.
Το οριστικό τέλος του τρομοκρατικού ΙΡΑ ήρθε το 2005 όταν αφοπλίστηκε μια για πάντα. Όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στα Βρετανικά Νησιά δεν θα έχουν ξεχάσει την επίσκεψη της βασίλισσας Ελισάβετ, τον Ιούνιο του 2012, στη Βόρεια Ιρλανδία ως μέρος των εορτασμών των 60 χρόνων της στον θρόνο της Βρετανίας και την αδιανόητη μέχρι τότε για πολλούς χειραψία της στο Μπέλφαστ με τον Martin McGuinness, τον αλλοτινό διοικητή του ΙΡΑ. Μια χειρονομία αντιπροσωπευτική της συμφιλίωσης και για τις δύο πλευρές.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημερινό Σιν Φέιν το άλλοτε πολιτικό σκέλος του ΙΡΑ που ύστερα από δεκαετίες ένοπλου αγώνα, και αφού δεν κατάφεραν να εξοστρακίσουν τους Βρετανούς από την υπό τον έλεγχο των Προτεσταντών Βόρεια Ιρλανδία, , στράφηκε στη λογική της ειρηνικής λύσης και μετά από μια μεγάλη περίοδο δοκιμασιών έφτασε το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου του 2020 να πετυχαίνει την μεγάλη ανατροπή του πολιτικού στάτους κβο στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας για πρώτη φορά στα 100 χρόνια Ανεξαρτησίας του νησιού.
Μεγάλη νικήτρια των εκλογών η Μέρι Λου Μακντόναλντ, ηγέτης του κεντροαριστερού, αυτονομιστικού κόμματος, που μεγάλωσε βλέποντας στην τηλεόραση τον απερχόμενο αρχηγό του κόμματος, τον θρυλικό Τζέρι Άνταμς που κατά την εκλογή της από το συνέδριο του κόμματος ως αρχηγού είχε δηλώσει πως : “Είναι μάλλον αδύνατον να σταθώ όρθια στα παπούτσια του. Όμως, έχω φέρει τα δικά μου παπούτσια”.
Και όπως έδειξαν τα αποτελέσματα μια χαρά περπάτησε και με τα δικά της παπούτσια.
” Μάλλον θα είμαι η επόμενη πρωθυπουργός. Αυτές ήταν οι εκλογές της αλλαγής. Το Σιν Φέιν κατάφερε να πείσει τον κόσμο, πολύ, πάρα πολύ κόσμο, ότι είμαστε η εναλλακτική λύση, το όχημα για να κατακτήσουμε την αλλαγή. Αυτή η ψήφος υπέρ του Σιν Φέιν είναι για να μπει το Σιν Φέιν στην κυβέρνηση, για να αποτελέσει το Σιν Φέιν τη διαφορά, για να δοκιμαστεί το Σιν Φέιν, για να κάνει το Σιν Φέιν αυτά που λέει. Είμαστε διατεθειμένοι να μιλήσουμε με όποιον ενδιαφέρεται να παρουσιάσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της κατοικίας, να αναλάβει την κρίση στην Υγεία και να στηρίξει της οικογένειες και τους εργαζόμενους. Θέλω μια κυβέρνηση για το λαό”.
Αυτές ήταν οι πρώτες δηλώσεις της Μέρι Λου Μακ Ντόναλντ που πανηγύριζε μαζί με τον προκάτοχό της Τζέρι Άνταμς το εκπληκτικό αυτό εκλογικό αποτέλεσμα του 24.5%, μια αύξηση της τάξης του 10.7 από τις προηγούμενες εκλογές.
Και κάπως έτσι η Ιρλανδία της σκληρής και αιματηρής οικονομικής κρίσης την οποία όμως άφησε γρήγορα πίσω της ανακάμπτοντας και κερδίζοντας μια αξιοζήλευτη θέση στον πίνακα της ευρωπαικής αναπτυξης, έδωσε, έστω και καθυστερημένα, τη απάντησή της στον δικομματισμό που οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο και τις πολιτικές της σκληρής λιτότητας χαρίζοντας στο αριστερό Σιν Φέιν μια ευκαιρία για την μεγάλη αλλαγή κυρίως της κοινωνικής πολιτικής, θέλοντας να ανατρέψει τις συνεπειες του Μνημονίου όταν θυσιάστηκε το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της για να σωθούν οι τράπεζες.
Κυρίως όμως έδωσε και την δυνατότητα στο Σιν Φέιν να διεκδικήσει και την προοπτική ενός δημοψηφίσματος για την πολυπόθητη ενοποίηση της Ιρλανδίας στην σκιά του Brexit.
Αναμφίβολα τα αποτελέσματα των Ιρλανδικών εκλογών αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα για τον Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο αφού πια η Ιρλανδία ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του νούμερου 10 της Ντάουνινγκ στρητ καλώντας για ένα δημοψήφισμα για την ενσωμάτωση της Βορείου Ιρλανδίας.
Τίποτε δεν αποκλείεται. Εξάλλου η φαντασία των Ιρλανδών, που γέννησε τα πιο όμορφα παραμύθια με νεράϊδες και αερικά, μπορεί να μετατρέπει τα όνειρα σε πραγματικότητα με λίγη βοήθεια από τα χαριτωμένα μικροσκοπικά της ξωτικά.
