Το περίσσιο ήθος των ανδρών σε μία κοινωνία καταπτωτική

Γιάννης Τοπαλούδης, Μιχάλης Λεμπιδάκης. Δύο Άνδρες που ο καθένας περνά το δικό του γολγοθά. Ο ένας φαίνεται να τον ξεπερνά, ο άλλος θα φέρει για πάντα το τραύμα της ανείπωτης τραγωδίας, της απώλειας του παιδιού του.

Αμφότεροι, όμως, αντιμετώπισαν το σταυρό του μαρτυρίου με έναν τρόπο υποδειγματικό. Με ένα ήθος που στις μέρες μας όχι απλά δεν είναι συνηθισμένο, κατά πολλούς είναι και κατακριτέο.

Ο φερόμενος ως δολοφόνος της Ελένης Τοπαλούδη υπέστη βασανιστήρια μέσα στο κρατητήριο από έτερους ποινικούς και ξαφνικά η κοινωνία σαν να πήρε το μέρος των αυτόκλητων τιμωρών, σαν να τους διόρισε δικαστές! Μία κοινωνία ξεγυμνώθηκε και εξήγαγε τα εκδικητικά της ένστικτα. “Μακάρι να ήμουν κι εγώ εκεί να τον σάπιζα στο ξύλο”, θα σκέφτηκαν πολλοί. Όχι, όμως, και ο πατέρας της Ελένης, ο Γιάννης Τοπαλούδης. Με ήθος και ανάστημα ο τραγικός γονιός κατέκρινε την πράξη των τιμωρών-βασανιστών προς τον άνθρωπο που του στέρησε την κόρη με έναν τρόπο εφιαλτικό. Μία συμπεριφορά άριστη. Άθελά του, ο τραγικός πατέρας μετατράπηκε σε πυξίδα ήθους, έδειξε με το δάκτυλο το δρόμο το σωστό! Η ψυχή της Ελένης θα είναι πάντα στην αγκαλιά του και σε αυτή δεν χωρά το μίσος προς τον λοξοδρομημένο άνδρα ετών 19.

Ο Μιχάκης Λεμπιδάκης είναι λεύτερος πια και ο θεατής, βλέποντάς τον να χαμογελά έξω από τα δικαστήρια, δεν μπορεί να ταυτιστεί με την πολύμηνη και θεοσκότεινη αλυσοδεμένη παραμονή του σε μία βρόμικη και άγνωστη απομόνωση. Μόνο ο ίδιος και οι δικοί του άνθρωποι μπορούν να ανασύρουν αυτές τις μνήμες. Εγώ και εσύ δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι βίωσε αυτός ο άνδρας και όταν τον ακούμε να λέει πως δεν νιώθει μίσος για τους απαγωγείς του, αισθανόμαστε απλά ότι ακούμε μία σεναριακή κινηματογραφική ρήση. Ωστόσο, ο άνθρωπος αυτός έμεινε στα αλήθεια έγκλειστος. Η απαγωγή δεν είμαι μία λέξη, είναι μία κατάσταση τρόμου και ο Κρητικός επιχειρηματίας την έζησε στο πετσί του για μήνες. “Τους λυπάμαι, δεν τους μισώ”, είπε! Για σκέψου φίλε, όχι αν θα μισούσες τον απαγωγέα σου, τι αισθάνεσαι όταν ένας άγνωστος απλά σου κλείνει το δρόμο με το αυτοκίνητό του ενώ βιάζεσαι! Θες να βγεις έξω και να τον αρχίσεις στα καντήλια, εκείνη την ώρα ο εκνευρισμός σου σε κατατρώει και αισθάνεσαι ένα μικρό ψήγμα μίσους. Ο Λεμπιδάκης μας δείχνει κι αυτός το σωστό δρόμο, εκείνον της ηθικής.

Ποιος μπορεί να τον ακολουθήσει;