To σχεδιο Β

Όχι του Αλαβάνου, πάει το εγκατέλειψε και αυτος για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Τσίπρας και ο Βαρουφακης, μην γελιόμαστε, δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από το να εφαρμόσουν την εντολή την οποία έλαβαν. Σκληρή διαπραγμάτευση και ρήξη με την προτεσταντική πολιτική της λιτότητας που οδηγεί σε πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση για περίοδο ειρήνης.

Κάθε διαπραγμάτευση οφείλει να έχει και ένα στόχο. Ο στόχος υπάρχει. Χαλάρωση της λιτότητας. Κάθε στόχος όμως για να επιτευχθεί χρειάζεται και ένα σχέδιο. Σχέδιο υπάρχει; 

Προεκλογικά το βασικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κούρεμα του χρέους. Τα στελέχη του το τόνιζαν σε όποιο τραπέζι και αν κάθονταν. Η λέξη “κούρεμα” έλκει. Ακούγεται ωραία. Το ίδιο ωραία ακούγονται οι λέξεις “διεθνείς τοκογλύφοι”, “σχιζοφρενείς και ανθρωποφάγοι δανειστές” και όλα αυτά. Και εντάξει το κούρεμα το ξεχάσαμε ή τουλάχιστον αποφεύγουμε να το λέμε ευθέως. Χρησιμοποιούμε άλλους τεχνικούς, Βαρουφάκειους, όρους…

Στην πράξη όμως τι γίνεται. Γιατί άλλο η αντιπολίτευση και άλλο η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί. Και προσπαθεί σκληρά. Προσπαθεί σκληρά να πείσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Και προσπαθεί σκληρά γιατί μόνο έτσι δεν θα διαγράψει μονοκονδυλιά τις ελπίδες και τα όνειρα των εκκατομυρίων συμπολιτών μας που την στήριξαν όχι ντε και καλά επειδή είναι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ αλλά επειδή ήθελαν να φύγουν οι άλλοι. Οι “δοσίλογοι” και οι “υποτακτικοί”. 

Η προσπάθεια όμως δεν αρκεί από μόνη της. Σε μια τέτοια “μάχη” χρειάζεσαι και συμμάχους. Δυστυχώς από ότι φαίνεται όλοι μας χτυπούν συγκαταβατικά στην πλάτη, αντιλαμβανόμενοι την θέση μας, αλλά ως εκεί… Το θέμα λοιπόν είναι όταν κλέισει η πόρτα της αρένας ποιον θα έχεις μαζί σου. Γιατί καλά τα “ευχολόγια” αλλά οι πράξεις είναι εκείνες που μετρούν.

Εκείνο που μετράει βέβαια είναι και το εναλλακτικό σχέδιο. Το σχέδιο Β. Ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει…