PLUS
Ο Τόλης Παπαδημητρίου ανήκει στη νέα γενιά καλλιτεχνών, ωστόσο ως κειμενογράφος, συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης διαθέτει γνωρίσματα καλλιτεχνών μιας άλλης εποχής.
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
«Γράφω γιατί θέλω να ζήσω πολύ περισσότερα από ό,τι ένας άνθρωπος» δηλώνει στην «Μ» ο καταξιωμένος συγγραφέας και ηθοποιός Τόλης Παπαδημητρίου
Το πέμπτο του πνευματικό παιδί, η «Μαύρη Σαμπούκα», μετά από ακόμα μία επιτυχημένη θεατρική σεζόν στην πρωτεύουσα, τώρα ταξιδεύει ανά την Ελλάδα. Ο Τόλης Παπαδημητρίου με τον Αντώνη Στάμο, που μαζί μοιράζονται τη σκηνή όλα αυτά τα χρόνια, ετοιμάζονται να σαρώσουν όλα τα καλοκαιρινά θέατρα και υπόσχονται 100 λυτρωτικά λεπτά με γέλιο μέχρι δακρύων!
Είμαστε λίγες μέρες πριν από την έναρξη της καλοκαιρινής περιοδείας της «Μαύρης Σαμπούκας». Πώς ήταν η σεζόν στην Αθήνα για εσένα;
Περάσαμε πάρα πολύ ωραία και είχαμε πολλή αγάπη από τον κόσμο. Νιώθω ότι απογειωθήκαμε, πέρα από την εμπορική επιτυχία, και επί σκηνής. Νομίζω ότι ήταν από τις καλύτερες στιγμές μας και ελπίζω αυτό να συνεχίσει και το καλοκαίρι. Στις 6 Ιουλίου ξεκινάμε από το Βεάκειο Θέατρο στον Πειραιά, μετά ανεβαίνουμε Αλεξάνδρεια, Αριδαία, Πτολεμαΐδα και Λάρισα. Στις 16 Ιουλίου είμαστε στη Θεσσαλονίκη, που μας αγάπησε πολύ τον χειμώνα. Στις 21 Ιουλίου είμαστε στην Ηλιούπολη και από εκεί και πέρα ο κόσμος μπορεί να ενημερωθεί για τους σταθμούς της περιοδείας μας στο Instagram της «Μαύρης Σαμπούκας».
Η «Μαύρη Σαμπούκα» είναι το πέμπτο έργο που έχεις γράψει και το πιο αγαπημένο του κοινού. Θεωρείς ότι ίσως άργησε λίγο η αναγνώριση από τον κόσμο;
Νιώθω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή, όσο και αν εγώ ανυπομονούσα γιατί το ήθελα «τώρα», ως Κριός. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την αναγνωρισιμότητα δεν θα μπορούσα να τη διαχειριστώ πιο πριν, είναι πολύ καλύτερα που ήρθε τώρα. Τώρα, επειδή έχω την πείρα, όλο αυτό μπορώ να το κάνω να διαρκέσει περισσότερο, γιατί το ζητούμενό μου είναι η διάρκεια. Σε αυτόν τον χώρο η μεγαλύτερη επιτυχία είναι αυτή.
Ποιο είναι το στοιχείο που έχει αλλάξει πάνω σου και σε βοηθάει στο να διαχειριστείς καλύτερα την επιτυχία από ό,τι αν ερχόταν πρωτύτερα;
Είμαι πιο ψύχραιμος. Δεν πανικοβάλλομαι τόσο πολύ. Έχω λιγότερη ένταση μέσα μου, οπότε μπορώ να διαχειριστώ την ένταση απ’ έξω, γιατί η επιτυχία έχει ένταση.
Στη «Μαύρη Σαμπούκα» υπογράφεις το κείμενο, τη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστείς. Είσαι λίγο control freak ως άνθρωπος;
Ναι, είμαι. Επίσης αυτό είναι ένα πράγμα που πια μπορώ να διαχειριστώ καλύτερα. Νομίζω ότι μπορώ να το κατευθύνω έτσι ώστε να μου δίνει και όχι να μου παίρνει.
Σου έχει δημιουργήσει προβλήματα η ανάγκη να έχεις τον έλεγχο σε όλα;
Είχε πολλή επιρροή στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, και στις φιλικές και στις ερωτικές. Με την κοπέλα μου στη σχολή, που ήταν επίσης ηθοποιός, αυτό προκαλούσε μεγάλο πρόβλημα στη σχέση μας, γιατί αυτή η ανάγκη για έλεγχο έφερνε απίστευτη ένταση στο πώς κάνω τα πράγματα και έφερνε εμμονή. Εκείνη δεν είχε τον άνθρωπό της ούτε εγώ με είχα. Μετά το καταλάβαινα και έκανα πίσω, προσπαθώντας. Τότε είχα άλλη τρέλα, τώρα έχω μάθει λίγο να «παίζω μπάλα» αυτή την τρέλα. Δεν μπορούσαμε να περάσουμε καλά. Θυμάμαι το κορίτσι να τρελαίνεται, ότι «άστο λίγο και θα γίνει, η ζωή είναι και άλλα πράγματα». Τώρα το έχω καταλάβει ότι είναι και άλλα πράγματα.
Το έργο μιλάει για τη φιλία, το λάθος timing και τη μοίρα. Η σχέση σου με αυτά ποια είναι;
Μέχρι τώρα έχω συναντήσει ανθρώπους στη ζωή μου που ήρθαν σε εμένα σε πολύ λάθος timing, όπως πίστευα τότε. Κοιτώντας το τώρα, είχαν έρθει σε πολύ σωστό timing. Για τη μοίρα, πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι μοιραίο να συμβούν, σαν ένα σενάριο να είναι γραμμένο από κάποιον άλλον, αλλά, αν πάρεις άλλες μικρές αποφάσεις, τελικά μπορεί να μη γίνει το προκαθορισμένο. Η φιλία ίσως είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Είμαι πολύ καλύτερα όταν μπορώ να μοιραστώ με φίλους τα συναισθήματά μου και να συνδέομαι μαζί τους.
Η «Σαμπούκα» είναι ένα είδος «bromance» (πολύ ισχυρή ανδρική φιλία), κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί τουλάχιστον στη σύγχρονη ελληνική κωμωδία.
Δεν το έχουμε ξαναδεί γιατί είμαστε και πολύ ορθόδοξη χώρα και κάποια πράγματα τα φοβόμαστε. Το να είναι δύο άντρες πολύ καλοί φίλοι δεν τους κάνει αυτόματα γκέι. Δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα κανενός. Η γενιά μου έχει μεγαλώσει με το πρότυπο ότι οι άντρες είναι άντρες, δεν κλαίνε και μιλάνε μόνο για μπάλα. Αυτό για εμένα είναι πολύ σκληρό και δεν το υιοθετώ. Πάντως, όταν έγραφα το έργο, είχα πολύ μεγάλη ανάγκη από φίλους. Είχα χωρίσει από την κοπέλα μου και ήταν πολύ μοναχική εκείνη η περίοδος. Είχα απομονωθεί, αλλά OK, βγήκε ένα πολύ ωραίο έργο.
Έχεις τον φόβο ότι μια μέρα μπορεί να στερέψει η έμπνευσή σου;
Ναι, βέβαια δεν με αγχώνει από το πρωί έως το βράδυ. Αλλά μπορεί και να συμβεί. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γράφω. Πάρα πολλές φορές κολλούσα και κοίταγα τον υπολογιστή. Σηκωνόμουν να πάω τον σκύλο βόλτα. Την ώρα που σηκωνόμουν από την καρέκλα μου, ερχόταν το παρακάτω. Άλλες φορές έχει λειτουργήσει και το εμμονικό που έλεγα πριν, δηλαδή κάτσε μέχρι να ματώσεις.
Γράφεις γιατί θέλεις να ζεις τη ζωή κάποιου άλλου ή γιατί βαριέσαι τη δική σου ζωή; Τι σε τσιγκλάει;
Αυτό δεν σου κρύβω ότι το ψάχνουμε με την ψυχολόγο μου. Σίγουρα είναι όλα αυτά μαζί. Ο Τενεσί Ουίλιαμς είχε πει: «Άμα μου άρεσε η ζωή μου, δεν θα έγραφα». Ακραίο βέβαια. Προφανώς θέλω να ζήσω πολύ περισσότερα από ό,τι ένας άνθρωπος. Ένας συγγραφέας ζει όλες τις ζωές των χαρακτήρων που γράφει. Έχει μια ηδονή αυτό.
Είσαι από τους ανθρώπους που για να εμπνευστείς μπορεί να πας σε ένα καφέ και να ακούσεις τι συζητάνε οι διπλανοί σου;
Αυτό είναι λίγο ευχή και κατάρα. Το έχω έτσι και αλλιώς, δεν θα πάω να το κάνω επί τούτο, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς παρατηρώ και ακούω τα πάντα. Όταν έμπαινα στο μετρό, προσπαθούσα να καταλάβω ποια είναι η ζωή των επιβατών. Όταν είσαι με παρέα έχει πλάκα αυτό, όταν είσαι μόνος σου είναι απλώς μια ταλαιπωρία, αλλά όλα καλά.
Με την Μπέσσυ Αργυράκη αγαπηθήκατε πολύ μέσα από το «J2US». Πες μας κάποιο απρόοπτο που έζησες μαζί της.
Πάρα πολλά απρόοπτα! Εγώ θυμάμαι να ψάχνουμε μονίμως το κινητό της Μπέσσυς στο αχανές πλατό του Κοκλώνη και μια φωνή σε οκτάβα να λέει: «Τόλη, το κινητό μου!». Λες και εγώ μπορούσα να ξέρω πού βρίσκεται. Δεν τη θυμάμαι ποτέ να έχει το κινητό της. Το κινητό ήταν πάντοτε αλλού και η Μπέσσυ το έψαχνε. Επίσης, μου έχει πει το επικό: «Αν ήμουν 15 χρόνια νεότερη, σίγουρα θα με ήθελες» (γέλια). Κι εγώ φυσικά απάντησα: «Και τώρα σε θέλω». Είχαμε πάρα πολύ κοινό χιούμορ, σαν να ήμαστε χρόνια φίλοι. Να πω εδώ ότι μέσα στο καλοκαίρι θα κάνει συναυλίες στις οποίες θα συμμετέχω και θα τραγουδήσουμε και μαζί στα κενά που θα έχω από την παράστασή μου. Καταλαβαίνεις, δεν μου φτάνει μία συνεδρία την εβδομάδα! (γέλια)
Κάποιοι χρήστες του Διαδικτύου υπό τη μορφή χιούμορ είχαν γράψει ότι μπορεί να τρέχει κάτι ερωτικό μεταξύ σας. Σου το έχουν πει ποτέ αυτό;
Κάτι ερωτικό με την Μπέσσυ; Όχι. Αν και όντως, αν ήταν πιο μικρή, ναι, πολύ πιθανό. Θα της την είχα πέσει αν ήταν πιο μικρή. Αλλά η σχέση μας είναι πιο πολύ μαμάς – γιου, που και στη σχέση μαμάς – γιου πάντα υπάρχει λίγο γκομενικό.
Είναι γνωστό πως οι νέοι ηθοποιοί στο ξεκίνημά τους αμείβονται με πολύ λίγα χρήματα από το θέατρο. Το δικό σου ξεκίνημα πώς ήταν;
Εγώ στο ξεκίνημά μου, επειδή ήθελα να τα κάνω όλα μόνος μου σαν τρελός, προσπαθούσα από αυτά που είχαμε. Έχω βάλει επτά ανθρώπους μαζί με εμένα να δίνουμε λεφτά για να κάνουμε μια παράσταση μόνοι μας. Θυμάμαι μια φίλη μου που έκρυβε τα λεφτά από τον άντρα της για να μη τη ρωτήσει τι τα θέλει. Δεν του είπε ότι έβαλε λεφτά στην παράσταση. Αυτή ήταν και έγκυος και την τραβολογούσα να κάνουμε κάτι τρέιλερ αυγουστιάτικα. Επέμενα να καθίσει, και αυτή καθόταν – αυτή πιο τρελή ακόμα από εμένα.
