PLUS
Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, αναφέρει ένα γνωστό σε όλους γνωμικό.
Η Δικαιοσύνη όμως, φαίνεται πως δεν το ακολουθεί, ιδίως στην περίπτωση της ιατριδικαστού Λάρισας και πρώην υποψήφιας βουλευτή, Ρουμπίνης Λεονταρή, η οποία αν και έχει καθίσει στο εδώλιο για τουλάχιστον πέντε διαφορετικές υποθέσεις, εμφανίζεται συνεχώς δικαιωμένη!
Έτσι και πριν από μερικές ημέρες, το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Αθήνας απάλλαξε με ομόφωνη απόφασή του την κατηγορούμενη ιατροδικαστή από το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε παράβαση καθήκοντος. Τι κι αν η πολιτική αγωγή επιχείρησε να καταδείξει το αληθές των ισχυρισμών της και του κατηγορητηρίου; Η έδρα φάνηκε ακλόνητη. (Το ίδιο και ο εισαγγελικός λειτουργός, ο οποίος εισηγήθηκε την αθώωση της Ρ. Λεονταρή).
Η μάχη της πολιτικής αγωγής
Η έδρα προτίμησε να ρωτά για άλλα ζητήματα που δεν σχετίζονται με την ουσία της υπόθεσης. Χαρακτηριστικά, η πρόεδρος του δικαστηρίου, Ιωάννα Κοσσινά, που εμφανίζεται να είχε απορίες σχετικά με τη νόσο κοξάκι κι όχι για την εμπλοκή της κατηγορούμενης. Μάλιστα, ο συνήγορος πολιτικής αγωγής Γιάννης Απατσίδης, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την αίθουσα διαμαρτυρόμενος για τον τρόπο χειρισμού των μαρτύρων. Η αποχώρηση του φαίνεται πως δεν θορύβησε το δικαστήριο που συνέχισε την ίδια πρακτική, με αποτέλεσμα ο δικηγόρος να επιστρέψει λίγη ώρα αργότερα, προκειμένου να δώσει τη δικαστική μάχη.
Στο εδώλιο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου βρέθηκε και κάθισε χθες εκτός από την Λεονταρή και η συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος Ευτυχία Φιλλιπάκη, για παράβαση καθήκοντος, ενώ ο ιατροδικαστής Χρ. Λευκίδης, επίσης κατηγορούμενος, απεβίωσε με αποτέλεσμα να παύσει η σε βάρος του ποινική δίωξη.
Με απειλές και παραινέσεις
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, το οποίο αρνήθηκαν οι δύο κατηγορούμενες, το 2007 η Ευτυχία Φιλλιπάκη, με την ιδιότητα της προϊσταμένης της γενικής διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης του υπ. Δικαιοσύνης και πρόεδρος του υπηρεσιακού συμβουλίου Ιατροδικαστών, μετά από προτροπές, απειλές και παραινέσεις της ιατροδικαστή Λεονταρή, συνέβαλε στο να ψηφιστεί η πειθαρχική καταδίκη και τιμωρία της επίσης ιατριδικαστού Αποστολίας Ακριβούση για αδικήματα που έπλητταν την επαγγελματική ακεραιότητα της τελευταίας. Η ποινή ήταν πρόστιμο ίσο με τις αποδοχές δύο μηνών.
Η Αποστολία Ακριβούση προχώρησε σε ένσταση επί της απόφασης, και κατά την κατηγορίας, διαπιστώθηκε η ένα μέρει αοριστία του παραπεμπτηρίου.
Σκοπός, όπως αναφέρεται, της Ευτ. Φιλλιπάκη ήταν να ωφελήσουν την Ρουμπίνη Λεονταρή, η οποία “ως προϊσταμένη της ιατροδικαστικής υπηρεσίας της Λάρισας όπου υπηρετούσε τότε η Ακριβούση, είχε αναλυθεί σε ποινική και πειθαρχική αντιδικία μαζί της και πίεζε για την με κάθε τρόπο πειθαρχική τιμωρία της τελευταίας, ακόμα και αν δεν συνέτρεχαν προς τούτο οι προϋποθέσεις, βλάπτοντας έτσι την Ακριβούση”.
