PLUS
Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών. Δουλεύει σκληρά και με πάθος, με αποτέλεσμα να έχει κάνει από νωρίς διακριτή την παρουσία του στον χώρο της υποκριτικής.
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
Ο Τζώρτζης Παπαδόπουλος μιλά στην «Μ» για την πορεία του σε σινεμά και Θέατρο, τον αδικοχαμένο Κωστόπουλο που υποδύθηκε στη σκηνή καθώς και τα σχέδιά του για το μέλλον.
Μετά την παρουσία του στις Κάννες με την ταινία «DODO» του Πάνου Κούτρα, ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι δίνοντας σάρκα και οστά στον Ζακ Κωστόπουλο, που δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018. Σήμερα, ο φέρελπις Τζώρτζης, που αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Υπόθεση Μακρόπουλος» στο θέατρο ΕΛΕΡ, συστήνεται μέσα από την «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ».
Πότε συνειδητοποίησες ότι ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Προέρχομαι από ένα λύκειο με έντονο το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Η καθηγήτριά μας, Λίτσα Τσολάκου, είχε επενδύσει πολύ στο θέατρο του λυκείου, με αναρίθμητες παραστάσεις. Αργότερα δίνοντας πανελλήνιες μπήκα στο ΤΕΙ Αθήνας, όπου συνέχισα ερασιτεχνικά με τη θεατρική ομάδα «freakασέ». Όμως, δεν είχα μπει στο τριπάκι να θέλω να το σπουδάσω. Μια μέρα λοιπόν, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι η καθημερινότητα, οι φίλοι μου, τα ενδιαφέροντά μου έχουν να κάνουν με το θέατρο. Έτσι, μετά από αρκετή σκέψη, στα 23 τότε, αποφάσισα να κάνω το βήμα και να πάω να σπουδάσω θέατρο.
Πώς ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή ως επαγγελματίας ηθοποιός;
Η πρώτη μου δουλειά επαγγελματικά ήταν η παράσταση «Ανάμνηση Σμύρνης», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα. Θυμάμαι η μάνα μου, μου είπε ότι τα πρώτα δέκα λεπτά ήμουν ένα «αγγούρι». Εντάξει, νομίζω βελτιώθηκα στο υπόλοιπο της παράστασης.
Έχεις κάνει τρεις κινηματογραφικές δουλειές. Μάλιστα με το «DODO» του Πάνου Κούτρα βρέθηκες στο Φεστιβάλ Καννών.
Μιλάμε για 4-5 μέρες, που πολλά από αυτά που έζησα είναι θολά στο μυαλό μου. Όλη την εμπειρία στη Γαλλία την έχω στο μυαλό μου σαν όνειρο. Θυμάμαι είδα ηθοποιούς που μέχρι τότε νόμιζα ότι απλώς είναι μύθοι σε παραμύθια, όπως ο Τομ Χανκς. Εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους μου να βιώσουν κάτι τέτοιο.
Οι ηθοποιοί τα τελευταία χρόνια έχετε περάσει δύσκολα. Τώρα ήρθε και η υποβάθμιση του πτυχίου σας.
Μας έχουν τσακίσει. Θα πω δύο πράγματα. Πρώτον, η νέα γενιά θα φέρουμε το φως, όχι μόνο στο επάγγελμά μας, γενικά στη ζωή μας. Δεύτερον, αν εμείς πρώτα μας δούμε σοβαρά, επαγγελματικά, ανθρώπινα, θα αναγκαστούν να μας δουν όλοι. Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό.
Ένα άλλο μόνιμο πρόβλημα των ηθοποιών είναι η ανεργία.
Αχ! Μου τα έλεγε η μανούλα μου (γέλια). Μου τα έλεγε, αλλά εγώ ούτε τώρα θα την ακούσω. Η ανεργία στον κλάδο μας είναι κάτι σαν το Κυπριακό, δεν θα λυθεί ποτέ! Το επάγγελμά μας στηρίζεται πολύ στο θέμα της τύχης! Ταλέντο και υλικό για δουλειά έχουν όλοι. Ειδικά οι ηθοποιοί που βγαίνουν τώρα από τις σχολές είναι απίστευτα δουλεμένα άτομα, και με χαροποιεί αυτό. Το αν θα έχεις δουλειά, όμως, σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τη συγκυρία, τα άστρα, τον ελληνικό καφέ που μπορεί να σου πει η θεία σου από πάνω (γέλια). Το πιο κουραστικό δεν είναι ότι κατά καιρούς είμαστε άνεργοι, αλλά η ρευστότητα του επαγγέλματος.
Σε θυμάμαι να εργάζεσαι σε γνωστό club στο Γκάζι. Σίγουρα ως ηθοποιός λειτούργησες παρατηρώντας πώς είναι οι άνθρωποι τη νύχτα.
Έπιασες ένα κεφάλαιο που με πάει πολύ πίσω. Ναι, δούλευα πέντε χρόνια σε γνωστό κλαμπ στο Γκάζι σαν σερβιτόρος και αργότερα στο μπαρ. Μου έδωσε πολλά αυτή η δουλειά και μπορώ να πω ότι επαγγελματικά εκεί ίσως γνώρισα πιο «ανθρώπους» από ό,τι στις πρωινές δουλειές που έκανα κατά καιρούς. Μου φέρθηκαν πολύ τίμια. Με σπούδασαν, κατάφερα να πληρώσω τη σχολή μου από αυτή τη δουλειά. Είδα καταστάσεις, τύπους ανθρώπων, συμπεριφορές που σε έναν ηθοποιό του δίνουν πολύ υλικό.
Παράσταση «Ζακ/Zackie Oh! A Queen Story». Τι δυσκολίες αντιμετώπισες, καθώς μιλάμε για την ιστορία ζωής του Ζακ Κωστόπουλου, ενός ανθρώπου που είχε τραγική και άδικη κατάληξη.
Είναι δύο οι μεγαλύτερες δυσκολίες. Το πρώτο έχει να κάνει με τον ίδιο τον Ζακ. Μιλάμε ίσως για τον πιο αληθινά ελεύθερο άνθρωπο που έχω γνωρίσει διαβάζοντας για εκείνον. Είναι έως και ανέφικτο να μπεις στα παπούτσια ενός αληθινά ελεύθερου ανθρώπου. Επίσης, ανέλαβα να πω μια ιστορία που ακόμα είναι νωπή. Πολύς κόσμος στο πρώτο ανέβασμα της παράστασης μου είπε ότι είχε ενδοιασμούς για το τι ακριβώς ήρθε να δει. Ευτυχώς το αποτέλεσμα και τα λόγια του κόσμου μάς δικαίωσαν. Ένα άλλο δύσκολο σημείο για εμένα είναι τεχνικής φύσεως. Δεν έχει τύχει ποτέ ξανά να πρέπει να ετοιμάζομαι μόνος μου, να περιμένω να μπει ο κόσμος και όλη εκείνη την ώρα να είμαι μόνος και να σκέφτομαι. Δύσκολο πολύ, αλλά τέλειο.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι της παράστασης που σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Εκείνο που με ταλάνιζε περισσότερο είναι πώς τα έφερε η μοίρα έτσι και ο άνθρωπος που επιλέχθηκε να μεταφέρει ένα κομμάτι του Ζακ προς τα έξω, είμαι εγώ.
Είδαν την παράσταση φίλοι ή συγγενείς του Ζακ;
Ήρθαν στο θέατρο «Άβατον» μέλη του δικηγορικού team της υπόθεσης. Τα λόγια που πήρα ως σχόλια από τους δικηγόρους ήταν συγκινητικά, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω.
Τι θα ήθελες να μείνει ως μήνυμα από την παράσταση;
Θα πω μια φράση της παράστασης που νομίζω τα λέει όλα: “Γιατί φιλενάδα, στερεότυπα υπάρχουν ακόμα και σε αυτούς που τα καταγγέλλουν δέκα φορές τη μέρα”.
