PLUS
Ένα αληθινό περιστατικό αφηγήθηκε στην προσωπική του σελίδα, στο facebook, ο Χάρης Βαρθακούρης. Η ιστορία, που συνέβη πριν από 8 χρόνια, αφορά τον Σταμάτη Γονίδη και την αργοπορία του στο στούντιο ηχογράφησης.
”Συνεχίζω το ανέβασμα τραγουδιών μου με μικρές (!!) συνοδευτικές ιστορίες που διαπιστώνω ότι σας αρέσουν…» και συμπλήρωσε «Ένα τραγούδι που έγραψα το 2004, έχοντας στο μυαλό μου τον Γιώργος Γιαννιά (το θυμήθηκα όταν πρόσφατα βρήκα το αρχείο στον υπολογιστή μου και είχε τίτλο “Giannias”!).
Αυτό πριν μπουν οι καταπληκτικοί (και μπροστά από την εποχή τους) στίχοι του Νίκου Γρίτση. Το 2006, ένα βράδυ επισκεφτήκαμε (παρέα με το Νίκο) το Σταμάτη Γονίδη στο καμαρίνι του (δούλευε με το Μαζωνάκη και τη Θεοδωρίδου, αν θυμάμαι καλά, και είχαμε πάει να δούμε το Γιώργο) όταν εκείνος πρότεινε να κάνουμε κάτι παρέα και του απάντησα “ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ”!!! Νομίζω τότε έδωσα το κομμάτι στο Νίκο να του βάλει στίχο και το σκεπτικό ήταν να γράψει ένα κοινωνικό κομμάτι και όχι ερωτικό-κλασσικό-αντρικό-ντουέτο-που-μιλάμε-για-γυναικές για να το πω με το Γονίδη. Όταν έφερε το στίχο, όπως συνέβαινε 9 στις 10 φορές, ο Νίκος έγραφε τα λόγια που είχα στο μυαλό μου και που θα έγραφα ο ίδιος ΑΝ είχα το ταλέντο του
Λίγες μέρες μετά βρέθηκα με το Γονίδη στο σπίτι του. Άκουσε το κομμάτι, του άρεσε πολύ (έτσι έδειξε τουλάχιστον), μοιράσαμε όπως ήθελε τους στίχους και του είπα θα τον ειδοποιήσω όταν θα το έχω έτοιμο. Δε μου πήρε πολύ καιρό να το στήσω/ενορχηστρώσω/ετοιμάσω και τον πήρα τηλέφωνο να τον ρωτήσω πότε τον εξυπηρετεί να το ηχογραφήσουμε. Μου είπε “την τάδε μέρα και ώρα”… Πήρα στο στούντιο, έκλεισα την ημερομηνία που ήθελε και περίμενα να φτάσει η μέρα.
Η μέρα έφτασε, η ώρα έφτασε, αλλά ο Γονίδης δεν έφτανε ποτέ! Μετά από 100 τηλέφωνα το σήκωσε και μου είπε ότι ήταν στην Πάρνηθα, στο καζίνο και είχε ξεχάσει ότι είχαμε στούντιο. ΟΚ λέω, να κανονίσουμε μια άλλη μέρα τότε…
Να μην τα πολυλογώ, ξέχασε και την επόμενη φορά, μόνο που τότε δεν ξαναπήρα τηλέφωνο να ρωτήσω πού είναι!
Κάνα μήνα μετά, απέναντι από το τότε σπίτι μου, ανοιξε στο Θέα ο Μακρόπουλος.
Ηχολήπτης ήταν ένας εκ των κολλητών μου, Κωνσταντίνος Θεοφίλου, οπότε πήγαινα τακτικά για βόλτα και ποτάκι (με τα πόδια πήγαινα). Επίσης τότε ο Μακρόπουλος είχε ένα μεγάλο σουξέ, την “Κρίση” που ήταν επίσης στίχοι του Νίκου Γρίτση, οπότε πηγαίναμε ΚΑΙ με το Νίκο. Μια μέρα στο καμαρίνι του Μακρό, του είπαμε για ένα κομμάτι που έχουμε έτοιμο, ένα αντρικό ντουέτο (δεν του είπαμε για την περιπέτεια με το Γονίδη) και ζήτησε να το ακούσει. Το άκουσε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Τώρα το γεγονός ότι το 99,4% του πληθυσμού αγνοεί την ύπαρξη αυτού του τραγουδιού, τα παράπονά σας στη SONY Music που το κυκλοφόρησε το 2007 (στο cd single του “Φώναξε πιο δυνατά”) και το έθαψε……έστω κι άθελά της» και ανέβασε το τραγούδι»Δεν πουλάω την ψυχή μου, που τραγουδά μαζί με τον Νίκο Μακρόπουλο.”
