Βλάντο Γιάνκοβιτς: Ήρθε ένας άνθρωπος του Πανιωνίου και μου είπε “ο μπαμπάς σου τέλος”

Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» της Ελεονώρας Μελέτη και μίλησε για την σχέση που είχε με τον πατέρα του, Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, την στιγμή που είδε σε βίντεο τον τραυματισμό του και την ημέρα που έμαθε ότι έφυγε από την ζωή.

Ο 29χρονος γκαρντ της ΑΕΚ αναφέρθηκε στην σύζυγό του, Έλενα, και τον έξι μηνών γιο τους, Μάξιμο, αλλά και την καλή χρονιά που διανύει με την φανέλα της «Βασίλισσας».

Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς είπε αρχικά για το νέο ρόλο του πατέρα: «Είναι ευχάριστο. Όταν τον βλέπεις να χαμογελάει, τα ξεχνάς όλα. Είναι η χαρά του να έχεις ένα γιο. Ξυπνάμε συνέχεια το βράδυ. Παλεύω και με τον εαυτό μου, πρέπει να το ζήσω, να στηρίξω, αλλά υπάρχουν και στιγμές που θέλω να πάω στον καναπέ (γέλια). Στην Έλενα αρέσει που είναι μάνα. Είναι το παιδί, είναι και το σκυλί, νιώθω ότι έρχομαι τρίτος. Όταν αλλάζω καμιά πάνα, νιώθω ότι έχω πρωταγωνιστικό ρόλο (γέλια). Όταν ένα παιδί μπαίνει στην ζωή ενός ζευγαριού, η αρχή είναι δύσκολη, γιατί μια ζωή εξαρτάται από σένα».

Για την φετινή χρονιά με την ΑΕΚ υποστήριξε: «Κατακτήσαμε το Κύπελλο με την ΑΕΚ. Είμαστε πολύ καλά με την ομάδα. Είμαστε μέσα στους στόχους. Μπασκετικά νιώθω κι εγώ πολύ καλά και νιώθω ωραία που είμαι μέρος μιας μεγάλης ομάδας. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις συνέχεια ομάδες, ειδικά όταν αλλάζεις και χώρα, που αλλάζεις και συνήθειες κι είσαι μακριά από δικούς σου ανθρώπους».

Για την γυναίκα του, πρόσθεσε: «Μ’ ακολουθούσε πιστά στο εξωτερικό. Ταιριάζουμε αρκετά. Όσο περνούσαμε διάφορα στάδια στη ζωή μας, γιατί ήμασταν και χώρια ένα χρόνο, εγώ στον Πανιώνιο κι εκείνη στη Θεσσαλονίκη, με τον καιρό βλέπαμε ότι ταιριάζαμε».

Για τα άσχημα συνθήματα στο γήπεδο σχολίασε: «Στην καριέρα του αθλητή υπάρχει μια πενταετία – εξαετία που ακούς πράγματα. Από μια ηλικία και μετά μαθαίνεις να μην τ’ ακούς. Εγώ προσωπικά δεν τα ακούω πια».

Έπειτα, αναφέρθηκε στον πατέρα του, τον αείμνηστο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, και μίλησε για την στιγμή του τραυματισμού του στις 28/04/93 στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, αλλά και την σχέση τους, μέχρι το θάνατό του στις 28/06/06.

«Ασχολήθηκα γύρω στα 13-14 με το μπάσκετ. Δοκίμασα όλα τα αθλήματα, ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν ήθελαν να με πιέσουν να παίξω μπάσκετ. Χάρη σε αυτούς έπαιξα μπάσκετ και παράλληλα δεν πιέστηκα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να ζω στο κενό. Ήταν η κατάσταση με τον πατέρα μου, ήταν χωρισμένοι οι γονείς μου, εγώ ζούσα και στην Κύπρο, δεν το έλεγες και φυσιολογικό.

Μέχρι και κάποια ηλικία που μεγάλωσα, νόμιζα πως ήταν κάτι φυσιολογικό αυτό που συνέβη στον πατέρα μου. Το έβαλα έτσι στο κεφάλι μου και με αυτό έζησα. Γενικά η οικογένειά μου το είχε χειριστεί καλά, για να το δω εγώ φυσιολογικά.

Μέχρι να δω το βίντεο του πως έγινε. Εκεί σοκαρίστηκα. Είχα πάει σε μια εκπομπή που είχε πάει ο πατέρας μου καλεσμένος. Έπαιζα στο πλατό, τον είχα συνοδεύσει και ξαφνικά έπαιξε αυτό το πλάνο. Υπήρξε ένα σοκ. Υπήρξε μια περίοδος που ήμουν σοκαρισμένος, που δεν ήξερα τι να πω, πως να το ρωτήσω. Ήταν αρκετά κλειστός γι’ αυτό το θέμα. Μού χε πει “η κακιά στιγμή, η κακιά ώρα”. Ήταν πρωτόγνωρο. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Τώρα που μεγάλωσα, μπορώ να τον ψυχολογήσω. Ήταν στην ηλικία μου, όταν το έπαθε. Δεν μπορείς να πεις κάτι παραπάνω, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Κάποια στιγμή στη ζωή μου ήθελα να συνεχίσω αυτό που σταμάτησε ο πατέρας μου και το είδα έτσι, για να ασχοληθώ σοβαρά. Από πολύ μικρή ηλικία, έχω δει βίντεο, κασέτες του πως έπαιζε, πηγαίναμε βόλτα στη Νέα Σμύρνη και τον χαιρετούσε μέχρι και ο περιπτεράς. Έλεγα ότι κάποιος είναι κι εκείνος χαιρόταν με αυτό.

Νομίζω τον αμφισβητούσα. Για να λένε όλοι γι’ αυτόν, έμπαινα κι εγώ στην διαδικασία να τον δω σε κασέτες. Υπάρχουν στιγμές που με αγχώνει, ειδικά σε μια περίοδο που δεν παίζω καλά ή δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Στην ουσία με σπρώχνει, γιατί θέλω να γίνομαι καλύτερος

Με έκραζε η αλήθεια είναι. Μού έλεγε “ή θα παίξεις μπάσκετ σοβαρά ή θα πιάσεις καμιά κιθάρα”. Είχε παρασυρθεί, μού έλεγε “πάμε να γίνεις καλύτερος, κάνε προπόνηση”. Όταν έφτασα σε μια ηλικία που είχα γίνει συνεννοήσιμος, ήταν λες και ζούσε μια δεύτερη καριέρα.

Και το μπάσκετ και το ότι είχα μεγάλη επιθυμία να τον βοηθήσω, να είμαι δίπλα του μας συνέδεε. Δεν πέρναγε καλά, ζοριζόταν. Βοηθάει πολύ το να είσαι δίπλα σε ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη.

Λίγο σκληρά το ενημερώθηκα (ότι έφυγε από τη ζωή). Ήρθε ένας άνθρωπος του Πανιωνίου και μου είπε “ο μπαμπάς σου τέλος”. Κάτι είχα ψιλιαστεί, γιατί τον έπαιρνα τηλέφωνο να του πω ότι έπαιξα καλά και δεν τον έβρισκα. Είχα ένα αίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά.

Με κυνηγάει παντού το 28. Τραυματίστηκε 28 Απριλίου, πέθανε 28 Ιουνίου, η μητέρα μου έχει γενέθλια 28 Μαρτίου, την ημέρα που πέθανε ο πατέρας μου, έβαλα 28 πόντους. Τώρα έχω το 11. Έκανα μια δοκιμή να παίξω με το 28 κι ένιωθα λίγο περίεργα».

Για το τι κάνει μετά από έναν αγώνα: «Πηγαίνω σπίτι και προσπαθώ να ξεχάσω ότι είμαι επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Να φάω κάτι, να δω μια ταινία, γενικά να αποφορτιστώ, γιατί η ζωή του αθλητή έχει πολλή φθορά. Μετά από μια ήττα, έχω νεύρα. Υπάρχουν φορές που όταν πας σπίτι, δεν θες να μιλάς. Πλέον, τελειώνει ο αγώνας και δεν μιλάμε, λέμε “αύριο”».

Για τους τραυματισμούς: «Οι αθλητές σπάνε χέρια, πόδια, γόνατα και ή μπαίνουν σε χειρουργείο ή φορούν γύψο και πρέπει να γυρίσουν στο σημείο που ήταν. Περνάς ένα χρόνο που είσαι μόνος σου και πρέπει να νικήσεις τον εαυτό σου και να γυρίσεις. Είναι δύσκολο αυτό το κομμάτι».

Για τους παίκτες που θαυμάζει: «Υπάρχουν άτομα που έχω παρακολουθήσει. Ο Διαμαντίδης είχε ξεκινήσει από πολύ χαμηλά κι έφτασε να παίρνει ευρωπαϊκά. Έχει παίξει μεγάλο ρόλο στο ελληνικό μπάσκετ κι είναι πρότυπο για πολλά παιδιά. Είναι ένας από τους τοπ αθλητές για μένα στο μπάσκετ. Είναι κι ο Παπαλουκάς κι ο Σπανούλης. Θαύμαζα πολύ και τον Μποντιρόγκα. Ακόμα και τον πατέρα μου, γιατί είναι αίμα μου, θαύμαζα το πως έπαιζε. Υπάρχουν πολλοί που μού έδωσαν έμπνευση».

Για τις συγκρίσεις με τον πατέρα του: «Όχι, δεν με ενοχλεί, άμα είναι αλήθεια».

Για ένα άσχημο παιχνίδι: «Όταν παίζεις άσχημα και τελειώνει το ματς και ξέρεις ότι δεν έχεις παίξει καλά, ξέρεις και τι ακολουθεί. Βέβαια, μπορεί να έχεις παίξει καλά και να μην γράφονται καλά. Εμείς κάνουμε την αυτοκριτική μας».

Για το αν το παιδί του θέλει να ασχοληθεί με το μπάσκετ: «Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Θα με έχει σύμμαχο ό,τι και να κάνει. Ούτε εγώ θέλω να σπρώξω το γιο μου ή κάποιον να κάνει κάτι στο μπάσκετ, χωρίς να το θέλει. Αν είναι επιλογή του, φυσικά και θα τον βοηθήσω και θα είμαι δίπλα του».

Για την μητέρα του: «Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Ήταν πολύ σκληρή. ώστε να πετύχω. Υπήρχε μια περίοδος που με έσπρωξε να πετύχω. Μού έδινε ιδέες για το πως μπορώ να προχωρήσω. Στα 17-18 ήταν σαν να βαριόμουν κι εκείνη με πίεζε να συνεχίσω και τα κατάφερε».

Για τις συμβουλές που έχει πάρει από τους γονείς του: «Έχω πάρει μια καλή συμβουλή από τον πατέρα μου. “Όταν έχεις αποφασίσει να κάνεις κάτι στη ζωή σου, όταν το αρχίσεις, τελείωσε το, μην το αφήσεις στη μέση”. Από την μητέρα μου το “δουλειά, δουλειά, δουλειά”. Η Έλενα με έχει βοηθήσει πολύ στην καριέρα μου, ειδικά στις δύσκολες στιγμές».

Πηγή: gazzetta.gr