Κορωνοϊός: Βοήθησε ο καπιταλισμός στον “πόλεμο” με τον ιό;

«Βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον κορωνοϊό» γράφουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όλου του κόσμου, ώστε να καταλάβουμε το μέγεθος επικινδυνότητας της κατάστασης… και τα
καταφέρνουν.

Το γεγονός ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε την λέξη “πόλεμο” για να διανοηθούμε την απειλή του ιού είναι περίεργο.

Γιατί ο πόλεμος όπως μεταφράζεται κυριολεκτικά στο κεφάλι μου, αλλά και στη βικιπαίδεια, είναι «η κατάσταση ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ κοινωνιών».

Μεταφορικά, στην περίπτωση του κορωνοϊού, αφορά την σύγκρουση διαφορετικών ειδών
“κοινωνίας”, όπως είναι στην προκειμένη περίπτωση, η σύγκρουση μεταξύ της “κοινωνίας” της φύσης με την “κοινωνία” των ανθρώπων.

Θα δεχόμουν ως σωστή την χρήση της μεταφορικής έννοιας του πολέμου, μόνο στην
περίπτωση που ήμασταν πάντα έτοιμοι για πόλεμο με όλες τις “κοινωνίες”. Όμως ο κορωνοϊός και η προφανής έλλειψη οργάνωσης εναντίον του μας αποδεικνύει ότι
δεν είμαστε.

Υστερούμε τόσο στον “πόλεμο” με την φύση που ούτε το αντιλαμβανόμαστε, ούτε είμαστε
έτοιμοι για την αντεπίθεσή της.

Βρισκόμαστε στον δικό μας μικρό κόσμο στον οποίο νιώθουμε “θεοί” και ακόμη και εκεί
πολεμάμε για να επιβληθούμε ο ένας στον άλλον. Θεωρούμε ότι η μοναδική απειλή για
εμάς είμαστε «εμείς».

Είμαστε τόσο φοβισμένοι από τους ίδιους μας τους εαυτούς και για το τι είμαστε ικανοί να
κάνουμε ο ένας στον άλλον, που ασχολούμαστε μόνο με την προετοιμασία ενός πολέμου που μπορεί να ξεσπάσει ανάμεσά μας. Βρισκόμαστε σε διαρκή επιφυλακή και έχουμε σπαταλήσει ένα ανεκδιήγητο χρηματικό ποσό στην προστασία μας …από άλλους ανθρώπους.

Πολεμάμε μεταξύ μας για εξουσία, για να βρισκόμαστε σε όλο και υψηλότερη ταξική θέση
με όλο και περισσότερα χρήματα.

Για αυτό τα νοσοκομεία μας δεν έχουν αποθέματα αλλά τα στρατόπεδά μας είναι γεμάτα.

Για αυτό τα νοσοκομεία μας δεν είναι προετοιμασμένα να αντέξουν την σύγκρουση με την
φύση.

Έχουμε φτιάξει τα νοσοκομεία με γνώμονα τον πόλεμο μεταξύ μας και δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε πόσο κατώτεροι είμαστε από την φύση που δεν γνωρίζουμε ούτε πώς να αμυνθούμε.

Δεν γνωρίζουμε πώς να είμαστε σε αυτόν τον “πόλεμο” γιατί έχουμε μάθει να υποτιμούμε τον εχθρό μας όταν αυτός δεν είναι “εμείς”.

Και το κάνουμε διαρκώς με την φύση. Δεν έχουμε αποδεχτεί την επικινδυνότητά της και την
υπεροχή της που συνεχώς φέρνουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο.

Έτσι κάνουμε και με το περιβάλλον. Δεν πιστεύουμε στην κλιματική αλλαγή και στις
συνέπειές της γιατί έχουμε μάθει ότι μπορούμε να “τιθασεύουμε” την γη.

Έχουμε μάθει να είμαστε οι κυρίαρχοι πάνω στη γη γιατί οι συνέπειες δεν έχουν έρθει
ακόμη. Για αυτό δεν αγχωνόμαστε.

Όπως δεν αγχώθηκε και η Ιταλία όταν ο ιός δεν βρισκόταν στην χώρα της.

Έτσι δεν αγχωνόμαστε και για την οικονομία των υποανάπτυκτων χωρών. Γιατί θεωρούμε ότι δεν μας επηρεάζει.

Στον μόνο “πόλεμο” που μπορούμε να σταθούμε, είναι σε αυτό που πηγάζει από την δίψα μας για εξουσία. Αυτός είναι που έχει δημιουργήσει μια καπιταλιστική οικονομία, η οποία χωρίζεται σε πλούτο και φτώχεια, σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, νικητών και ηττημένων, με το έπαθλο να είναι τα χρήματα.

Ο καπιταλισμός έχει ως αποτέλεσμα να μην μοιράζονται με τον ίδιο τρόπο τα χρήματα σε όλες τις οικονομίες. Και με αυτόν τον τρόπο μας “έσωσε” από μια πιθανή καταστροφή.

Τι θα γινόταν λοιπόν, αν ο ιός είχε ξεσπάσει σε μια οικονομία όπου δεν έχουν μοιραστεί χρήματα;

Σε τι κατάσταση θα βρισκόμασταν παγκοσμίως αν είχε ξεσπάσει σε μια οικονομία που εμείς
οι ίδιοι έχουμε αφήσει αποδυναμωμένη για να ενδυναμώσουμε άλλες για χάρη της εξουσίας;

Τι θα γινόταν αν αυτή η οικονομία δεν είχε τους πόρους για να τον περιορίσει με τον ρυθμό που το έκανε η Κίνα; Πόσους παραπάνω νεκρούς θα μετρούσε η Ιταλία αυτή τη στιγμή;

Εμείς, που έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας, πολεμώντας τους συνανθρώπους μας και
ενισχύοντας τα αόρατα τείχη μας, σπαταλώντας χρήματα στον στρατό μας, είμαστε
αδύναμοι μόνοι μας.

Μπροστά στην πανδημία δεν προστατεύονται οι πλούσιες χώρες, εφόσον οι φτωχές δεν μπορούν να προστατευτούν και αντίστοιχα να προστατέψουν και τις άλλες.

Είναι τόσο περιττό να φυλαγόμαστε από το είδος μας, να συσσωρεύουμε τα χρήματα σε
ένα σημείο και να συγκρίνουμε την εξουσία μας, αντί να επενδύουμε σε μια συλλογική
προστασία ενάντια σε ξένες απειλές.

Για αυτό η λέξη “πόλεμος”, όπως την ξέρουμε, είναι μικρή μπροστά στην απειλή του ιού. Γιατί στον πόλεμο θεωρητικά είμαστε σχεδόν ισοδύναμοι και προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τον “εχθρό” μας.

Ως τώρα τον έχουμε αντιμετωπίσει από καθαρή τύχη, γιατί ο ιός ξέσπασε σε μια μεγάλη και δυνατή οικονομία, την οποία με την ματαιοδοξία μας δημιουργήσαμε.

Εξ’ αιτίας του καπιταλισμού η οικονομία της Κίνας ήταν τόσο δυνατή για να περιορίσει τον ιό ως ένα σημείο και να μας δώσει πολύτιμο χρόνο για να ανασυγκροτηθούμε.

Ο καπιταλισμός δεν φτιάχτηκε για τον “πόλεμο” με την φύση, αλλά για τον “πόλεμο” εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι πολεμώντας ο ένας τον άλλον, κατά λάθος μπορέσαμε να σταθούμε και στον “πόλεμο” με την φύση.

Από τύχη λοιπόν βρισκόμαστε σε αυτήν την φάση που είμαστε τώρα και από ατυχία θα
είχαμε πάθει πολύ χειρότερα.

Αυτό είναι το περίεργο.