«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Δεν συμβαίνει μόνο σε αυτούς που νομίζουν πως ασκούν εξουσία. Συμβαίνει συχνά, παντού και σε πολλούς!

Γιατί είναι κάποιες στιγμές που κάποιοι παρασύρονται στο κέντρο του ανεμοστρόβιλου της καθημερινότητας και προσπαθούν να αποκτήσουν μια ταυτότητα, μια αληθινή ταυτότητα, από αυτές που δεν δίνονται στα αστυνομικά τμήματα και δεν τη συνοδεύει ένας αριθμός. Μια ταυτότητα που δεν έχει όνομα, επίθετο, χρώμα ματιών ή δέρματος, ηλικία, αλλά ντύνει αυτό το «εγώ είμαι».

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που λένε τόσο πολλά «εγώ», τόσο πολλά «είμαι», πασχίζοντας με αγωνία να αυτοπροσδιοριστούν. Να ταυτιστούν με «ρούχα» που θα τους κάνουν να φαίνονται κάποιοι και σημαντικοί. Να ταυτιστούν με ρούχα. Με στοιχεία ετερόκλητα, που αλλάζουν, φθείρονται, πεθαίνουν, φεύγουν απρόσμενα, επειδή δεν εξαρτώνται από εμάς, ούτε και τα ελέγχουμε σε κανένα βαθμό.

Γιατί ποιος είσαι αν δεν κοιτάει κανείς;

Ποιος είσαι μέσα σε ένα σύμπαν δισεκατομμυρίων γαλαξιών που ζούσε, ζει και θα ζει πριν και μετά από σένα, και που αδιαφορεί πλήρως για τα μικρά και (κυρίως) τα μεγάλα προβλήματά σου;

Χωρίς ταυτότητα νιώθουν να ζουν μια ατελείωτη ταλαιπωρία – να είσαι ο κανένας και ως τέτοιος να αντιμετωπίζεσαι.

Αξιώματα και πλούτη δεν σου μαθαίνουν τρόπους και ευγένεια, δεν σου εξασφαλίζουν ανθρωπιά. Δεν σε κάνουν ευαίσθητο, δεν σου διδάσκουν πώς να έχεις ενσυναίσθηση, δεν σου μεταγγίζουν παιδεία, χαρακτήρα και αγωγή!Δεν είναι υπεύθυνα για τις αξίες σου, για τα ιδανικά σου, για τον τρόπο που βλέπεις και προσεγγίζεις τα πράγματα. Αυτός που μπορεί και αναγνωρίζεται είναι ο άνθρωπος, που δεν προσβάλλει, δεν εκμεταλλεύεται, δεν φέρνει σε δύσκολη θέση τους υπολοίπους. Είναι ο άνθρωπος που με τη συμπεριφορά του ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος. Αφιερωμένο…

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί