PLUS
Σοκάρουν οι καταθέσεις αυτών που κλήθηκαν από τη Δήμητρα Πισπιρίγκου στις 21.3.2021, λίγο μετά τις 11.30 το πρωί, για να μεταφέρουν στο «Καραμανδάνειο» την ήδη νεκρή Ίριδα.
Της ΤΖΕΝΗΣ ΜΑΡΚΟΥ
• Τι υποστήριξαν όσοι διακόμισαν την Ίριδα (άψυχη) στο νοσοκομείο
Ο γιατρός Ι.Α. και ο διασώστης του ΕΚΑΒ Ν.Ν., που κατέθεσαν στο Ανθρωποκτονιών στις 24.5.2022 για τον θάνατο της Ίριδας, εκθέτουν την ιατροδικαστή Αγγελική Τσιόλα, η οποία δικαιολόγησε τις κακώσεις στο πρόσωπο της Ίριδας, υποστηρίζοντας ότι, ενδεχομένως, προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάνηψης.
Ο γιατρός
«Λίγο μετά τις 11.30 το τηλεφωνικό κέντρο μάς διαβίβασε ότι στην οδό Μπιζανίου, δεν θυμάμαι όμως να σας πω αριθμό, υπάρχει βρέφος με απώλεια αισθήσεων. Αμέσως ξεκινήσαμε για την οδό που μας διαβίβασαν και μέσα σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο σπίτι που υπήρχε το βρέφος. Εγώ πάντως μπήκα κατευθείαν μέσα και είδα στο πάτωμα ένα βρέφος, στο οποίο κάποια άτομα έκαναν ΚΑΡΠΑ. Δεν θυμάμαι πόσα άτομα ήταν μέσα σπίτι. Είχε και έξω από το σπίτι κόσμο. Μέσα στο σπίτι πάντως υπήρχαν σίγουρα κάποιες γυναίκες», ανέφερε. Και συνέχισε: «…Μόλις είδα το βρέφος στο πάτωμα, το πήρα πολύ γρήγορα στα χέρια μου και το μετέφερα μέσα στην κινητή Μονάδα, όπου είχα ό,τι χρειαζόμουν για να συνεχίσω την ΚΑΡΠΑ. Στο σημείο αυτό να σας πω ότι αν ήταν κάποιος ενήλικος θα ξεκινούσα την ΚΑΡΠΑ στο σημείο που βρισκόταν ο ασθενής, μέσα στο σπίτι δηλαδή. Το παιδάκι όμως αυτό ήταν τόσο μικρό που μπορούσα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να το μεταφέρω στη Μονάδα και μάλιστα να του κάνω συμπιέσεις ενώ το κρατούσα στα χέρια μου μέχρι να το αφήσω στο φορείο του ασθενοφόρου. Το πολύ σε 5 δευτερόλεπτα είχα πάει το βρέφος στο φορείο και συνέχισα εκεί τη διαδικασία με τη βοήθεια του κ. Σ. και του κ. Ν. Αυτό που διαπίστωσα μόλις είδα αλλά και αφού έπιασα στα χέρια μου το παιδί είναι ότι ήταν ένα βρέφος, άσφυγμο, απνοϊκό και είχε μυδρίαση στα μάτια και ψυχρό δέρμα. Ακαμψία στα άκρα του δεν διαπίστωσα όταν το έλεγξα».
Το μόνιτορ
«Οι ενέργειες που κάναμε κατά τη διάρκεια της ΚΑΡΠΑ ήταν συμπιέσεις, τοποθέτηση λαρυγγικής μάσκας, αερισμός με ambu και χορήγηση οξυγόνου. Τη λαρυγγική μάσκα, τον σωλήνα για την ακρίβεια που βάλαμε μέχρι το σημείο του λάρυγγα, την τοποθέτησα εγώ μέσα στο ασθενοφόρο. Επίσης χορήγησα δύο φορές αδρεναλίνη ενδοκαρδιακά στο βρέφος, από μισή αμπούλα την κάθε φορά, δηλαδή από 0,5 mg τη φορά. Ο λόγος που χορήγησα ενδοκαρδιακά την αδρεναλίνη είναι γιατί ήταν εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο να βρω φλέβα στην κατάσταση που βρισκόταν αλλά και για να δράσει πιο γρήγορα η ουσία. Συνδέσαμε και μόνιτορ το οποίο έδειχνε ασυστολία. Όταν λέω ασυστολία, εννοώ ότι δεν υπήρχε ηλεκτρική δραστηριότητα στην καρδιά του. Επειδή δεν υπήρχε καμία ένδειξη από το μόνιτορ, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε απινιδωτή. Η πρώτη φορά που χορήγησα την αδρεναλίνη ήταν όσο βρισκόμασταν μέσα στο ασθενοφόρο, έξω από το σπίτι. Η δεύτερη χορήγηση έγινε όταν ήμασταν καθ’ οδόν για το νοσοκομείο. Στο παιδί δεν χορήγησα καμία άλλη φαρμακευτική ουσία».
«Δεν προκαλέσαμε τις κακώσεις»
Ο γιατρός του ΕΚΑΒ εκθέτει την ιατροδικαστή Αγγελική Τσιόλα για τις κακώσεις στο πρόσωπο της Ίριδας, η οποία είχε αναφέρει ότι προήλθαν κατά τη διάρκεια της ανάνηψης. Συγκεκριμένα, ο γιατρός αναφέρει: «Για το ενδεχόμενο τυχόν πρόκλησης οποιουδήποτε μικροτραυματισμού στην περιοχή του στόματος κατά τη διάρκεια της ΚΑΡΠΑ, σας λέω ότι όλες μας οι ενέργειες έγιναν πολύ προσεκτικά, όπως κάνουμε πάντα. Φορέσαμε γάντια και προσέχαμε πολύ σε όποια ενέργεια κάναμε. Το σημείο που υπάρχουν ας πούμε πιθανότητες να τραυματιστεί κάποιος ασθενής ελαφρά κατά την τοποθέτηση της λαρυγγικής μάσκας για αερισμό, του σωλήνα δηλαδή που μπαίνει από το στόμα και φτάνει μέχρι τον λάρυγγα, είναι ο ουρανίσκος. Δεν μου έχει τύχει ποτέ να τραυματιστεί κάπου αλλού στο στόμα κάποιος ασθενής κατά την τοποθέτηση αυτού του σωλήνα».
«Ο χρόνος που παραμείναμε στο σημείο ήταν λίγα λεπτά γιατί η κατάσταση του μωρού απαιτούσε να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο για ολοκληρωμένη παροχή φροντίδας. Ζήτησα, λοιπόν, στα παιδιά που ήμασταν μαζί στο ασθενοφόρο να πάρουν στο Κέντρο του ΕΚΑΒ και να ενημερώσουν ότι είχαμε καρδιακή ανακοπή και πηγαίνουμε στο ‘‘Καραμανδάνειο’’. Επίσης τους είπα να ζητήσουν από το Κέντρο να ενημερώσει την Αστυνομία για πιθανό αιφνίδιο θάνατο βρέφους», ανέφερε στο Ανθρωποκτονιών.
«Στο νοσοκομείο φτάσαμε επίσης γρήγορα. Αυτό που θυμάμαι πάντως είναι ότι κάναμε 4 με 5 λεπτά το πολύ για να πάμε από το σπίτι μέχρι το νοσοκομείο. Μόλις φτάσαμε εκεί, το νοσοκομείο είχε ήδη κινητοποιηθεί και δύο γιατροί, γυναίκες, που δεν θυμάμαι τώρα τα ονόματά τους, περίμεναν για να αναλάβουν το παιδάκι. Είχε όμως κι άλλα άτομα, προσωπικό του νοσοκομείου, που πιθανόν ήταν νοσηλευτές ή άλλοι γιατροί. Μπήκα κι εγώ στο νοσοκομείο και πήγα στο ιατρείο, όπου ξεκίνησαν οι γιατροί την ΚΑΡΠΑ. Ήταν σε κάποιο δωμάτιο μέσα στα επείγοντα. Ενημέρωσα τις γιατρούς προφορικά για το τι συνέβη και τι ενέργειες είχα κάνει ήδη και στη συνέχεια επέστρεψα στο ασθενοφόρο για να συντάξω την αναφορά μου», είπε.
Οι συγγενείς
«Την ώρα που βρισκόμουν έξω από το νοσοκομείο, στο ασθενοφόρο και μέχρι να φύγω, πρέπει να είχαν έρθει και συγγενείς του παιδιού εκεί, δεν θυμάμαι όμως να σας το πω με σιγουριά. Θυμάμαι να υπάρχουν άτομα, αλλά δεν υπήρχε ένταση, φωνές ή κλάματα. Αν όμως είχε συμβεί κάτι έντονο θα το θυμόμουν σίγουρα. Το ίδιο ισχύει και για το διάστημα που βρισκόμουν στο σπίτι του παιδιού. Προηγουμένως σας είπα ότι και στο σπίτι δεν θυμόμουν πόσα άτομα υπήρχαν, ούτε ποιοι έκαναν ΚΑΡΠΑ στο παιδί. Γενικά δεν έχω συγκρατήσει κάτι που να μου έκανε εντύπωση. Πάντως και εκεί δεν υπήρχαν οδυρμοί, κλάματα ή εντάσεις. Υπήρχε κινητικότητα και κάποιες φωνές, χωρίς όμως, όπως ξαναείπα, ιδιαίτερες εντάσεις. Αυτό κιόλας μου είχε κάνει εντύπωση γιατί περιμένεις σε ένα περιστατικό σαν αυτό, που η οικογένεια δηλαδή βρίσκει το παιδί της νεκρό, να υπάρχει μια ένταση. Βέβαια και αυτό το οποίο σας λέω τώρα είναι υποκειμενικό, γιατί ο καθένας αντιδρά διαφορετικά σε ό,τι του συμβαίνει. Λίγα είναι αυτά που μου έχουν μείνει στο μυαλό όσο παραμείναμε με τη Μονάδα στην οδό Μπιζανίου, από τη στιγμή δηλαδή που φτάσαμε και παραλάβαμε το παιδάκι από το σπίτι μέχρι και τη στιγμή που φύγαμε».
Η Τζωρτζίνα
Ο γιατρός σύμφωνα με την κατάθεσή του είδε την Τζωρτζίνα να περιφέρεται στον χώρο του σπιτιού. «Συγκεκριμένα θυμάμαι ότι όταν μπήκα στο σπίτι και ρώτησα τι συνέβη, από κάποιον ειπώθηκε κάτι σαν ‘‘τη βρήκαμε έτσι στην κούνια της’’, ενώ κάποια άλλη στιγμή, αργότερα, άκουσα κάποιον να λέει ‘‘πρόσφατα έχασαν και άλλο ένα παιδάκι’’. Δεν ξέρω αν αυτός που το είπε αυτό ήταν συγγενής ή κάποιος γείτονας. Επίσης, όσο ήμασταν μέσα στη Μονάδα και κάναμε ΚΑΡΠΑ, ήρθε ένας άνδρας, δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός, ο οποίος μας είπε ‘‘γιατί δεν πηγαίνετε στο νοσοκομείο;’’. Κάτι άλλο που θυμάμαι τώρα που το ξαναφέρνω στη μνήμη μου είναι η μορφή ενός μικρού κοριτσιού μέσα στο σπίτι. Επειδή όλοι οι υπόλοιποι ήταν ενήλικοι, η εικόνα αυτής της μικρούλας μου έχει μείνει, τώρα που το σκέφτομαι. Ένα παιδάκι δηλαδή να περιφέρεται στον χώρο. Επειδή με ρωτάτε, η ηλικία του υπολογίζω ότι ήταν γύρω στα 7 με 8 έτη».
Η κατάθεση του διασώστη
«Εκείνη την ημέρα λοιπόν, ενώ ήμασταν σταθμευμένοι στο παλιό λιμάνι της Πάτρας, λάβαμε κλήση από το Κέντρο του ΕΚΑΒ σχετικά με ένα παιδάκι χωρίς αισθήσεις σε ένα σπίτι στην οδό Μπιζανίου στην Πάτρα. Η ώρα που λάβαμε την κλήση πρέπει να ήταν 11.37, αν το θυμάμαι καλά. Αμέσως ξεκινήσαμε και σε πέντε λεπτά το πολύ ήμασταν στο σημείο. Μόλις φτάσαμε, ο γιατρός και ο κ. Σ. κατέβηκαν και μπήκαν μέσα στο σπίτι. Έξω από το σπίτι θυμάμαι ότι περίμενε μια γυναίκα, δεν ξέρω όμως ποια ήταν αυτή. Εγώ μέχρι να παρκάρω το ασθενοφόρο και να μπω μέσα στο σπίτι πρέπει να πέρασε κανένα λεπτό περίπου. Μπαίνοντας μέσα είδα σε ένα σημείο του σπιτιού, κάτω στο πάτωμα, ένα βρέφος κάποιων μηνών σε ηλικία», υποστήριξε ο διασώστης στο Ανθρωποκτονιών.
Το ροζ φορμάκι
«Φορούσε ένα ροζ φορμάκι, αν το θυμάμαι καλά, οπότε κατάλαβα ότι ήταν κοριτσάκι. Ο γιατρός είχε πέσει πάνω από το βρέφος και είχε ξεκινήσει ήδη ΚΑΡΠΑ κάνοντάς του μαλάξεις. Ο Σ. ήταν δίπλα στον γιατρό και τον βοηθούσε. Στο σπίτι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι, αλλά δεν θυμάμαι πόσοι ήταν αυτοί. Κάποια στιγμή όσο μείναμε εκεί θυμάμαι ότι είδα μια γυναίκα και έναν άντρα, οι οποίοι πρέπει να ήταν οι γονείς του βρέφους», είπε.
Ψυχρό κλίμα
Ο διασώστης στην περίπτωση της Ίριδας δεν είδε τους συγγενείς να αντιδρούν κλαίγοντας ή φωνάζοντας, όπως συμβαίνει σε άλλα περιστατικά που ο ίδιος έχει βιώσει. «Οι παρευρισκόμενοι στο σπίτι δεν είδα να κάνουν κάτι. Ούτε τους είδα να κλαίνε ή να φωνάζουν, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοια περιστατικά. Ειδικά όταν πηγαίνουμε σε παιδάκια που έχουν τραυματιστεί, οι γονείς συνήθως κλαίνε πολύ, φωνάζουν, λιποθυμάνε και διάφορα άλλα τέτοια. Σε αυτή την περίπτωση όμως με το βρέφος, δεν είδα τέτοιες αντιδράσεις. Επικρατούσε ένα πιο ψυχρό κλίμα θα έλεγα, δεν υπήρχε κάποια ένταση. Αν υπήρχε ένταση θα το θυμόμουν, γιατί πάντα μας μένουν τέτοιες περιπτώσεις και τις συζητάμε μετά μεταξύ μας».
«Δεν είχε σφύξεις»
«Μέσα σε ελάχιστα λεπτά από την άφιξή μας εκεί πήραμε το βρέφος και το μεταφέραμε στο ασθενοφόρο για να συνεχίσουμε εκεί την ΚΑΡΠΑ. Το βάλαμε μέσα και συνεχίσαμε τις μαλάξεις και τον αερισμό. Επίσης, κάποια στιγμή ο γιατρός μου έδωσε εντολή να ετοιμάσω αδρεναλίνη, την οποία του έδωσα και τη χορήγησε στο βρέφος ενδοκαρδιακά. Αυτό προφανώς το έκανε γιατί έκρινε ότι πρέπει να γίνει με τον πιο σύντομο τρόπο ώστε να δράσει αμέσως το φάρμακο. Δεν χορηγήσαμε άλλο φάρμακο πέραν της αδρεναλίνης. Νομίζω ότι συνδέσαμε και το μόνιτορ, με το οποίο παρακολουθούσαμε τη λειτουργία της καρδιάς, δυστυχώς όμως δεν υπήρχε καμία δραστηριότητα, δεν υπήρχαν σφύξεις δηλαδή», ανέφερε μεταξύ άλλων ο διασώστης στις Αρχές.
«Δεν επανήλθε»
Η αδικοχαμένη Ίριδα δεν επανήλθε ποτέ παρά τις προσπάθειες των γιατρών να την επαναφέρουν στη ζωή. «Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από το σπίτι όπου παραλάβαμε το βρέφος μέχρι να φτάσουμε στο ‘‘Καραμανδάνειο’’ χρειαστήκαμε περίπου πέντε λεπτά. Μόλις φτάσαμε εκεί, μας περίμεναν ήδη κάποιοι συνάδελφοί μας, δεν ξέρω αν ήταν γιατροί ή νοσηλευτές. Ο γιατρός μαζί με τον Σ. κατέβασαν το φορείο με το βρέφος και μαζί με τους υπόλοιπους που περίμεναν εκεί πήγαν μέσα στο δωμάτιο όπου θα συνεχιζόταν η ανάνηψη. Όταν τελείωσα με την αναφορά, πήγα μέσα στο δωμάτιο όπου ήταν οι γιατροί που έκαναν ανάνηψη στο βρέφος. Δυστυχώς μέχρι και τότε το βρέφος δεν είχε ανταποκριθεί ακόμα στην προσπάθεια που γινόταν να το επαναφέρουν. Όση ώρα ήμασταν στο νοσοκομείο δεν θυμάμαι να είδα κανέναν από τους συγγενείς του βρέφους ή κάποιον από αυτούς που ήταν προηγουμένως στο σπίτι. Δεν ξέρω εάν ήρθαν στο νοσοκομείο, αλλά και να ήρθαν όσο ήμασταν κι εμείς εκεί, δεν τους κατάλαβα καθόλου».
