PLUS
Η ζωή είναι θέληση για ζωή. Θέληση για επανάληψη του εαυτού της.
Για να εξανθρωπιστεί η ζωή θέλει κραυγή. Ανάγκη της ίδιας της ζωής να εισέλθει στην τάξη του νοήματος. Που εκφράζεται ως αίτημα που απευθύνεται στον άλλον. Αίτημα όχι για κάτι, ούτε για τον άλλον. Αλλά αίτημα του άλλου για ζωή, για την παρούσα παρουσία του.
Αν και όλοι στο βάθος μας είμαστε κραυγές στο βάθος της ύπαρξης, μόνοι και χαμένοι, εγκαταλελειμμένοι, τραυματισμένοι και αφημένοι στον ύπνο, στη μη επεξήγηση του παραλόγου της ζωής, υπάρχει ακόμα μέσα στον καθένα μας η σιγουριά πως είμαστε ο καθένας μας αυτός που μένει. Αυτός που αποκολλάται από το μητρικό ιστό και εκτίθεται στους κινδύνους του κόσμου. Που ενώνεται με την κοινωνία των ομιλούντων και των θνητών, μακριά από τις ενορμήσεις και εντάσσεται στον πολιτισμό της εξημέρωσης.
Της εξημέρωσης στην απουσία της εγγύησης και της έλλειψης θεμελίου.
Το δώρο είναι η κίνηση μεταξύ του ορίου της μνήμης και της λήθης, πίστη και προδοσία, της γενεαλογικής ακολουθείας και του αποχωρισμού, το ένα είναι εντός του άλλου. Οι προβολές είναι σαν μηχανή ακόρεστης απόλαυσης της ζωής μέχρι θανάτου, το τρύπιο κανάτι που οι επιθυμίες αναλώνουν τα αντικείμενα και ταυτόχρονα αναλώνουν κι αυτά που τα αναλώνει.
Μόνο η αποδοχή ως απουσία του Εγώ και των προβολών του, μας καθιστά συνειδητά υπεύθυνους και τότε μπορούμε να πούμε ότι ζούμε ως παιδιά. Ενήλικα παιδιά, ελεύθερα παιδιά στην εποχή του μέλλοντος, παιδιά με ρίζα ευθύνης στο συμβολικό χρέος μας απέναντι στον άλλον. Παιδιά ορφανά και με ευθύνη, παιδιά της ζωής , παιδιά που ακόμα και μόνα δίνουν νόημα στο καθήκον της ελευθερίας μέσω του λόγου τους, της πράξης του λόγου και τις συνέπειές του.
Δίνουν νόημα και έμπνευση , χέρια ανοιχτά στη ζωή με ευθύνη, λόγος δικός σου, μέσω του λόγου του άλλου. Μέλλον Δυνατό.
Ζαχαρένια Γουβαλάρη
Κοινωνική Λειτουργός
MSc Οικογενειακή Σύμβουλος
MSc Διοικητής Υγείας
