PLUS
Ζαχαρένια Γουβαλάρη: Δεν είναι τα pattern που μας δίνουν νόημα στη ζωή μας. Η επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση, η απομίμηση ενός σχεδίου. Δεν είναι ότι βιώσαμε, ή ότι συνηθίσαμε να βλέπουμε και αναπαράγουμε από το παρελθόν. Δεν είναι κίνηση προς τον εαυτό, αλλά κίνηση προς τα εμπρός.
Τα παιδιά σήμερα το ίδιο και οι ενήλικες αναζητούν πρότυπο. Δεν αναζητούν πρόσωπο αλλά συμβολικό ρόλο, συμβολικό πρότυπο. Την καρδιά κάθε αυθεντικής διαδικασίας διαμόρφωσης. Επιθυμούν τον πλούτο της ζωής.
Η εποχή που ήταν αρκετό να μπει μέσα στο σπίτι ο πατέρας και να επικρατήσει άκρα ησυχία έχει παρέλθει. Η δύναμη της αυθεντίας έχει μετατραπεί σε δύναμη της πράξης. Ο γονιός πια χρειάζεται να αντιμετωπίσει τον εαυτό του για να αντιμετωπίσει το παιδί του με τον άξιο σεβασμού λόγο του. Οι νόμοι έχουν καταργηθεί.
Οι παραδοσιακά βαθιά ιεραρχικές σχέσεις λοιπόν βρήκαν τοίχος, ο ενοχικός σεβασμός και η υπακοή χωρίς κριτική σκέψη, με τις ριζωμένες συγκρούσεις που εμποδίζουν την επιθυμία και την πραγμάτωσή της έχουν λάβει τέλος.
Εξίσου και η σύγχρονη εξύψωση του εγώ, η κυνική επιβεβαίωση του εαυτού μέσα σε μια σχέση, οι selfies που ορίζoυν την αποσύνδεση, την καθαρή απουσία επαφής ανάμεσα στον έναν και τον άλλον, τη ρήξη του δεσμού φθίνουν. Η χρήση του λόγου έχασε τη βαρύτητά του και η γνώση δεν μετουσιώθηκε. Η απειθαρχία και η απόσταση από τη δέσμευση βασανίζουν.
Το αποτέλεσμα ανά τις γενεές παραμένει ίδιο, απόσταση. Όσο αποσυρόμαστε από τους πραγματικούς κόσμους μορφωτικής διάστασης, τόσο θα συναντάμε άλλους απομονωμένους και στενούς κόσμους τεχνολογίας, τηλεματικούς, άχρωμους και στείρους. Εκεί απ’όπου θα παρασυρόμαστε σε υπερηδονισμό κατανάλωσης και άδειασμα ιδεών ή επαναπαυμένο υποτονικό μυθοπλαστικό δημιούργημα για ζωή. Ζωή χωρίς ζωή, αναπνοή χωρίς νόημα. Άδεια σαγηνευτική δύναμη απόλαυσης χωρίς περιεχόμενο, υπνωτισμένης και παραμορφωτικής λειτουργίας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Θάνατος τριών παιδιών στην Πάτρα: Εξηγώντας το φαινόμενο «Ρούλα»
Κόσμος χωρίς επιθυμία, κόσμος χωρίς κουλτούρα, επομένως κόσμος ασθενειών, κόσμος εγκλημάτων, αδυναμίας, κόσμος που διεγείρεται από την ενόρμηση θανάτου, κόσμος με στοιχεία σήψης.
Η συνάντηση με τον άνθρωπο λείπει, οι σχέσεις πενθούν, η ανταλλαγή συνθηκολογείται, ο έρωτας τραυματίζεται, οι πνευματικές ανακαλύψεις απουσιάζουν, τα όρια στερούνται νοήματος και η σχέση της γνώσης με τη ζωή χάνεται.
Το άτομο που εμφανίζεται ως κάτοχος της γνώσης, ο γονιός ή ο δάσκαλος φέρει ευθύνη. Είναι χρέος σημαντικό να γνωρίζει πως είναι αδύνατο να γνωρίζει όλη τη γνώση. Αλλά είναι δυνατό να ισορροπεί και να μεταφέρει την επιθυμία του για γνώση. Η μάθηση δεν είναι ποτέ μικρό πράγμα, πλήξη, ή ασφυξία, αυτοματισμός ή επανάληψη.
Είναι η νέα πραγματικότητα και η παρουσία του ονείρου. Η διάνοιξη μέσω των σημαντικών άλλων σε νέους κόσμους εμπειρίας και νοήματος που χρειαζόμαστε. Η πραγματική μάθηση είναι η πνευματική διάπλαση των μεγάλων στους μικρότερους, βαθιά συγκίνηση, συνάντηση, μια συνεχή περιπέτεια. Απαιτεί υπομονή και αρετή. Η μύηση στην πραγματική γνώση, που δεν προέρχεται από ένα δρόμο γρήγορο, χωρίς θυσίες και οικονομικά αποδοτικό. Καθώς η γνώση δεν είναι εμπόρευμα. Δεν αφορά την μεταφορά αρχείων πληροφορικής αλλά την υπακοή ηθικής και αξιακής τάξης. Κρύβεται σε βιβλία που είναι ικανά να δημιουργήσουν καινούργιους κόσμους επιθυμίας και σύνεσης. Που δεν σταθμίζεται από ρηχή επιφάνεια, αλλά υφαίνεται από κουλτούρα υπό μορφή ενός καινούργιου κόσμου.
Το ταξίδι του κλειρονομείν τη ζωή, της δημιουργίας κουλτούρας μεταδίδεται μέσω της συνάντησης, μέσω της επίδρασης με τον άλλον. Μέσω της υπόσχεσης της μετουσίωσης του λόγου και της εμπιστοσύνης στην γνώση που αυτή δίνει ζωή και είναι η μόνη αληθινή εμπειρία.
Η Ζαχαρένια Γουβαλάρη είναι Κοινωνική Λειτουργός ,MSc Οικογενειακή Σύμβουλος ,MSc Διοικητής Υγείας
