PLUS
Της Ζήνας Κουτσελίνη
Το γέλιο μου το απέκτησα με πολύ κόπο. Έκλαψα πολύ, πόνεσα, έπιασα πάτο, για να μπορέσω να γελάσω τελικά από την ψυχή μου. Να ατενίσω αλλιώς τον ορίζοντα και να μπορέσω να κάνω όμορφα ταξίδια του νου, όσα δεν πρόλαβα ως παιδί γιατί είχα πολλή θλίψη εσωτερική.
Όταν ήμουν παιδί, σχεδόν πάντα είχα ένα μόνιμα θλιμμένο βλέμμα στις φωτογραφίες, και σχεδόν ποτέ δεν χαμογελούσα. Πώς να το βρω άλλωστε όταν σχεδόν καθημερινά έκλαιγα γοερά μέσα μου, για όσα δύσκολα περνούσα και κανείς δεν ήταν σε θέση να με βοηθήσει να τα διαχειριστώ. Ήταν στιγμές που ένιωθα ότι στους καβγάδες τους δεν έβλεπαν ότι ήμουν μπροστά. Κι εγώ σε μια γωνιά έπαιρνα πάντα το μέρος της μαμάς που «κακοποιούταν» από το αλκοόλ του μπαμπά.
Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ παιδί. Να έχω νιώσει ανάλαφρη σαν παιδί. Να έχω παίξει με τις κούκλες, ούτε και να τις έχω χτενίσει. Άλλωστε οι τρεις περίπου κούκλες που έπεσαν στα χέρια μου τότε –δώρα από θείες– ποτέ δεν τις περιποιόμουν, δεν τις χτένιζα. Αντίθετα, τους έκοβα τα μαλλιά, πολύ κοντά. Όπως και η μαμά τα δικά μου τότε, γιατί δεν είχαμε χρόνο να τα χτενίζουμε παρέα με όσα σημαντικότερα είχαμε.
Όλα μόνη μου τα έκανα, από τεσσάρων ετών. Μπάνιο, ντύσιμο, σχολείο… και όσα θα έκανε σ’ εσάς η μαμά σας.
Θυμάμαι μόνο ως παιδί να παίζω μπίλιες και να κερδίζω, είναι η αλήθεια. Το ’χα στο σημάδι από τότε. Όπως και τώρα. Αν κάτι το θελήσω πολύ, θα κάνω τα πάντα για να το πετύχω με στοχοπροσήλωση στο καλό για μένα και τους ανθρώπους γύρω μου.
Ήθελα πολύ να χαμογελάσω, αλλά δεν είχα από πού να πιαστώ… Θυμάμαι νύχτες ολόκληρες να προστατεύει η μία την άλλη, να χώνεται στην αγκαλιά της για να μην ακούει τα σπασμένα πιάτα, τζάμια, και όσα βρίσκονταν στο πάτωμα χωρίς λόγο, παρά μόνο αυτόν του αλκοόλ. Οι νύχτες ήταν αλκοολικές, αλλά και οι μέρες. Εγώ όμως δεν τις είχα επιλέξει, θα πω σήμερα, μετά από πολύ ψυχανάλυση. Η κυρα-Λένη μου υπέμενε τον κυρ-Γιώργο της, και μαζί της κι εγώ… αλλά δεν είχα ποτέ «νομιμοποιήσει» αυτή τους τη σχέση μέσα μου. Αγαπούσε να τον φροντίζει στα δύσκολά του, κι εγώ να παρακολουθώ μια σχέση στα άκρα…
Ξέρετε, για τα δύσκολα βράδια δεν έχω ακόμη τη δύναμη να μιλήσω, ίσως κάποτε τη βρω. Μέχρι σήμερα σας λέω για όσα θα σας κινητοποιήσουν να σηκωθείτε κι εσείς, όπως κάποτε εγώ, και να χαμογελάσετε μαζί μου. Δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, αλλά ξέρουμε τον δρόμο για να ξανασηκωθούμε πια. Αυτό το χαμόγελο που τότε στερήθηκα πολύ, ήθελε μεγάλη πάλη με τα βάθη της ψυχής μου για να το βρω. Ήταν τόσο κρυμμένος πόνος, που κάθε φορά που έβγαζα μια άκρη έκλαιγα τόσο πολύ, που δεν άντεχα και έκανα μια στάση για να πάρω δύναμη και να μπορέσω να συνεχίσω το σκάψιμο. Να ανασάνω… γαμώτο!
Δεν είναι εύκολο και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ανάγκη όλοι όσοι πέρασαν μια δυσκολία την ψυχανάλυση, το σκάψιμο για να χαμογελάσουν ξανά. Να βγουν από το σκοτάδι τους.
Αναφέρομαι κυρίως στις δυσκολίες εκείνες που βρίσκονται θαμμένες στην ψυχή των παιδικών μας χρόνων και δεν μας επιτρέπουν ούτε καν να χαμογελάσουμε στη ζωή. Είναι η βάσανός μας. Η πληγή που πάντα θα αιμορραγεί αν δεν επουλωθεί αλλιώς.
Άργησα πολύ να βρω το χαμόγελό μου. Συνέβη περίπου στα τριάντα μου, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την ψυχανάλυση που έκανα, και που άρχισα να ξεδιαλύνω τη σχέση με τους γονείς. Μπαμπά πρώτα, και μαμά αργότερα με πιο αργούς ρυθμούς, γιατί τελικά εκεί ήταν η πηγή πολλών θαμμένων συναισθημάτων, και η μεγάλη πληγή που αιμορραγούσε. Όταν εκεί ξεκαθάρισα με τα όσα κρατούσα, άρχισε να μπαίνει το φως στη ζωή μου και σταδιακά και το χαμόγελο ξανά. Χαμογελούσα πια από ψυχή και όχι γιατί απλά άκουσα ένα αστείο ανέκδοτο. Αυτό το χαμόγελο που με τόσο κόπο απέκτησα δεν το διαπραγματεύομαι πια να μου το στερήσει κανείς. Είναι ο λόγος που ο λόγος μου είναι συμβόλαιο. Δεν θέλω να με δεσμεύουν άνθρωποι που δεν θέλω και δεν θέλουν τη συνεργασία μας. Όταν κάτι έρχεται στη ζωή σου με τόση πάλη με σένα, δεν συμβιβάζεσαι, και δεν μπορεί κανείς να μηδενίσει την αξιοπρέπειά σου. Να κόψει ξανά το χαμόγελο που με τόσο κόπο απέκτησες. Όταν το χαμόγελο έχει διαδρομή, δύσκολα το χάνεις. Θα το βρεις λίγο παρακάτω… Είσαι πια δυνατή, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να ξεχάσεις τα όσα μόνη σου κατάφερες! Αυτή είναι η αλήθεια στο δικό μου χαμόγελο!!!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ζήνα Κουτσελίνη: Η συγκλονιστική ιστορία που εξομολογήθηκε στον αέρα της εκπομπής
