PLUS
Ζητείται έμπνευση, ένωση και ελπίδα – Αργυρώ Λεντούδη – Ιδρύτρια του Πολιτικού σχηματισμού “ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ”
Ζητείται αυτό το τρίπτυχο, σε αυτή την εποχή που διανύουμε και παρατηρούμε. Και τοποθετώ το “παρατηρούμε”, γιατί ουσιαστικά μεγάλη μερίδα ανθρώπων αυτό έχουν καταστεί. Παροπλισμένα πολιτικά όντα, που δεν έχουν ούτε χώρο, ούτε χρόνο, ούτε και την ποιότητα ζωής να αντιληφθούν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους και να τα εξασκήσουν συνειδητά και με ευθύνη, αλλά μπορούν μόνο να τα παρατηρούν από απόσταση. Όλοι μιλούμε για αναφαίρετα δικαιώματα. Τα γνωρίζουμε όλοι, τα ακούμε όλοι και τα θέλουμε όλοι. Ωστόσο η ειδοποιός διαφορά είναι, κατά πόσο έχουμε ικανή συσπείρωση και θέληση να τα ασκήσουμε. Πλέον ο πολίτης καλείται να υπηρετήσει συστήματα και όχι να αναπτυχθεί μέσα σε ευέλικτα και συνεχώς αναπτυσσόμενα δίκτυα ευκαιριών.
Η πληροφορία που ο κάθε ένας από εμάς χρειάζεται στην καθημερινότητά του, ως πολίτης, περιορίζεται πλέον δραστικά σε δύο καίρια σημεία, τα οποία όμως έχουν καταστεί παράγοντες σύνθλιψης της ανθρώπινης φύσεως:
«Να επιβιώσω»
«Να αναπτυχθώ οικονομικά περισσότερο για να ανταποκριθώ καλύτερα στους όρους επιβίωσης που μου επιβάλλονται».
Και κάπου εκεί στο μέσον αυτών των δύο σημείων, που το ένα θρέφει ακατάπαυστα το άλλο, ΔΕΝ επιβιώνουν άλλες έννοιες, όπως ψυχική υγεία, ελεύθερος χρόνος, απόλαυση παροχών, τοποθέτηση περισσότερων στόχων και πολλά άλλα νευραλγικά σημεία ανάπτυξης της προσωπικότητας του ανθρώπου.
Από μικρή ηλικία, μεγαλώνοντας στην Σάμο, ακούω περι Κράτους και υποχρεώσεών του και παράλληλα, περί της υποχρέωσης του κάθε πολίτη να συμμορφώνεται με τους Νόμους του Κράτοyς και κάθε πλαίσιο ανταπόδωσης προς αυτό. Ωστόσο, έχοντας μεγαλώσει σε νησί της παραμεθορίου, και έχοντας ζήσει δρώμενα αναλγησίας και απουσίας Κρατικού μηχανισμού, αναρωτιέμαι πλέον, κατά πόσο είναι παρόν το Κράτος σε θέματα μέριμνας, ουσιαστικού κινήτρου και ένωσης όλων των κοινωνικών προεκτάσεών του. Και αυτό πλέον συναντάται παντού.
Σε όποια περιοχή και αν στραφεί το βλέμμα θα δεις ιδιωτική πρωτοβουλία και όχι Κρατική. Και αν ακόμη η πρωτοβουλία που θα συναντήσεις είναι Κρατική, ή θα είναι σε αποσύνθεση, ή σε υπηρέτηση συμφερόντων ή θα επαφίεται στις φιλότιμες προσπάθειες των δημοσίων υπαλλήλων, δίχως όμως πολλές φορές και οι ίδιοι να παίρνουν στήριξη και αναγνώριση από το Δημόσιο σύστημα. Και χωρίς να αναδεικνύεται πουθενά ο πολίτης, ή ο άνθρωπος. Πουθενά η έννοια συλλογικότητα.
Το σημερινό πολιτικό σκηνικό, παρέχει ευρύ πεδίο επιλογής παράταξης και συντονισμό με τα «πιστεύω» αυτής. Ωστόσο, δεν επιτυγχάνει το βασικό σκοπό ύπαρξής του: την εξεύρεση λύσεων, που άμεσα να ανακουφίζουν και να δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας και «ανήκειν» στον πολίτη.
Αντιθέτως, δημιουργεί περισσότερο την αίσθηση χωριστικότητας, διαχωρισμού και συνεχούς διάκρισης, χωρίς ωστόσο να γίνεται εμφανώς κατανοητό ποια είναι η ουσία της ύπαρξης τέτοιας χωριστικότητας, αντί να υπάρχει καίριο κομμάτι συνεργασίας και συνύπαρξης (ανθρωποκεντρικών) μυαλών, που σκοπό θα έχουν να υπηρετήσουν τον Πολίτη.
Η πόλωση ανάμεσα σε πεποιθήσεις και ο διαχωρισμός, ευνοεί μόνο την υστεροβουλία και την αναβλητικότητα. Ο Δημόσιος διάλογος δεν χρειάζεται χωριστικότητα, αντιθέτως ζητά και κραδαίνει Ένωση, Αγάπη για τον άνθρωπο ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ σε ό,τι αφορά την τίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μιλούμε για οικονομία, ωστόσο αυτή τη στιγμή η ραχοκοκαλιά της, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πασχίζουν να επιβιώσουν και πολλές ήδη έχουν κλείσει. Βιομηχανικές ζώνες που δεν χρησιμοποιούνται. Πρωτογενής τομέας που επιβιώνει και δεν αναγνωρίζεται, ούτε και στηρίζεται ως πρέπει. Και πόσοι άλλοι, αναρίθμητοι τομείς παραγωγής. Γιατί δεν δίνεται λύση;
Μιλούμε για υγεία, ωστόσο το σύστημα υγείας δομές δεν έχει, επαρκές προσωπικό δεν έχει, πρόβλεψη και μέριμνα δεν έχει. Γιατί δεν δίνεται λύση;
Μιλούμε για παιδεία, ωστόσο και αυτή με κουτσουρέμενα κονδύλια και ελλειπέστατο πλαίσιο επικοινωνίας και ανάπτυξης του ρόλου του εκπαιδευτικού, ώστε να νιώθει κύτταρο και όχι γρανάζι διεκπέραιωσης εντολών, δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Για ποια παιδεία μιλούμε, όταν συνεχώς οι προσδοκίες από αυτό τον πυλώνα μειώνονται και δεν αυξάνονται. Γιατί δεν δίνεται λύση;
Μιλούμε για άμυνα, ωστόσο μόνο η αγορά εξοπλιστικών συστημάτων, δεν αποτελεί άμυνα. Για ποια άμυνα μιλούμε όταν Σάμος, Μυτιλήνη, Χίος και άλλα νησιά, σταδιακά παραδίδονται σε μια γενικότερη πολιτική που δημιουργεί φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων και αποδυνάμωσης στρατηγικών σημείων στο Αιγαίο, αλλά και ανθρώπους, που καθίστανται πιόνια- θύματα σε πολιτικές και συμφέροντα; Γιατί δεν δίνεται λύση;
Μιλούμε για ίσα δικαιώματα. Για ποιά ίσα δικαιώματα, όταν ακόμα και σήμερα κάθε ένας από εμάς πασχίζει να διαπραγματευθεί για τα αυτονόητα. Όπου αυτονόητα είναι οι μισθοί μας, ο τρόπος αντιμετώπισής μας στον εργασιακό μας χώρο, ο τρόπος αντιμετώπισής μας από το κράτος και τις υπηρεσίες του. Γιατί δεν δίνεται λύση;
Και αφού σε όλα τα ανωτέρω δεν δίνονται λύσεις από το Κράτος και από το Πολιτικό Σύστημα, σε τι ωφελεί η χωριστικότητα, ο διαχωρισμός και η διάκριση;
Ποια η ουσία της χωριστικότητάς μας, όταν ουσιαστικά όλοι επιδιώκουμε το ίδιο πράγμα; Την συνύπαρξη και την ανάπτυξη, πέρα από διακρίσεις, πέρα από φρονήματα, που στο παρελθόν, ως έννοιες τουλάχιστον, τα έχουν καπηλευτεί όσο δεν γινόταν άλλο.
Όλοι έχουμε ανάγκη να ανήκουμε. Είναι ένστικτο άλλωστε, που ικανά καθοδήγησε τον άνθρωπο να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Και ο κάθε ένας από εμάς, έχει μια μοναδική δυναμική που καλείται να αναπτύξει και να φανερώσει στο κοινωνικό σύνολο που αναπτύσσεται. Ας γίνει μέσα από συνεργασία, από κοινό όραμα και με πρόθεση ανάληψης ευθύνης.
Όταν λήφθηκε η απόφαση της δημιουργίας της ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗΣ, λήφθηκε ταυτόχρονα και η απόφαση ότι η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ θα είναι ένας ανθρωποκεντρικός σχηματισμός. Συνακόλουθα, ο συλλογισμός, η πρόθεση και το κίνητρο ίδρυσης της ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗΣ ήταν ξεκάθαρα απόμακρες έννοιες από την οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση σε αριστερά, δεξιά ή κεντρώα. Και σίγουρα θα χρειαστεί χρόνος για να μπορέσει ο κάθε πολίτης, να κατανοήσει την απουσία τέτοιων καλουπιών.
Στην ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ, η στοχοθεσία μας είναι ξεκάθαρη: Να έλξουμε και να συνεχίσουμε να έλκουμε ανθρώπους, που η κύρια πρόθεσή τους είναι να θέτουν τις γνώσεις και την εκάστοτε ειδικότητα που φέρουν σε πρακτική εφαρμογή, ώστε να τοποθετούνται λύσεις σε κάθε ζήτημα που εγείρεται και αφορά την ευημερία του κοινωνικού συνόλου. Μακριά από σχήματα διακρίσεων και εξαναγκαστικές δομές και συστήματα πεποιθήσεων, τα οποία πλέον δεν εξυπηρετούν την έννοια άνθρωπος. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετρά άλλωστε είναι η εξεύρεση λύσης και η πρακτική απεικόνιση αυτής.
Η Αργυρώ Λεντούδη είναι Ιδρύτρια του Πολιτικού σχηματισμού “ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ”
