Ζητείται Τσόρτσιλ!

Η Ιστορία έχει το κακό συνήθειο να επαναλαμβάνεται. Κάπως έτσι άρχισε και ο Αδόλφος. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκίνησε το δικό του «Anschluss», όπως η χιτλερική Γερμανία είχε κάνει με την Αυστρία το 1938. Γιατί, σε αντίθεση με την αμερικανική εξωτερική πολιτική που δημιουργεί προκτετοράτα ή επιδιώκει την εκλογή κυβερνήσεων φίλα προσκείμενων στην Ουάσινγκτον, η «σοβιετική αρκούδα» είναι «brutal». Οι Ρώσοι δεν έχουν στην Ιστορία τους παράδοση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το πρώτο επεισόδιο ολοκληρώθηκε με την de facto προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική επικράτεια.

Τώρα ήταν η σειρά της Ουκρανίας, και η Ευρώπη βιώνει για δεύτερη φορά μετά το τέλoς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έναν πόλεμο στα εδάφη της. Την πρώτη φορά έγινε τη δεκαετία του 1990 με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Αναπόφευκτα έρχεται στον νου η σύγκριση των σημερινών ηγετών της Ευρώπης με τους τότε.

Μετά τις γελοίες δηλώσεις Μπορέλ («Τέλος τα ψώνια στο Μιλάνο, τα πάρτι στο Σεν Τροπέ, τα διαμάντια στην Αμβέρσα), θυμάσαι με πόνο εκείνη την ομιλία στις 13 Μαΐου του 1940, όταν οι γερμανικές μεραρχίες σάρωναν τη Δυτική Ευρώπη, όπου ο νέος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ, σε ιστορική ομιλία του στο βρετανικό κοινοβούλιο, υπόσχεται στους συμπατριώτες του «τίποτε άλλο εκτός από αίμα, πόνο, δάκρυα και ιδρώτα», αλλά και «νίκη με κάθε κόστος, νίκη παρ’ όλο τον τρόμο, νίκη, όσο μακρύς και σκληρός κι αν είναι ο δρόμος. Γιατί, χωρίς νίκη, δεν υπάρχει επιβίωση».

Τι έχει να αντιτάξει η σημερινή Ευρώπη;